Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Εδώ είναι Βαλκάνια, εκεί είναι Γαλλία
Η δυναμική παρουσία της νεότητας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των πρόσφατων κινητοποιήσεων στη Γαλλία κατά των σχεδίων της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Σε φωτογραφίες και βίντεο, βλέπουμε εφήβους με αυτοσχέδια πλακάτ, βλέπουμε μαζικές υπαίθριες συνελεύσεις μαθητών, οι οποίοι ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Σε ένα από αυτά διαβάζουμε: «Κάρλα, είμαστε σαν κι εσένα. Μας γ... κι εμάς ο Σακό». Η γενιά των ριάλιτι, του twitter και του Facebook φαίνεται ότι ξέρει να διακρίνει ανάμεσα στην εικονική και την «άλλη» πραγματικότητα.
Ημέρες απότομης πολιτικής ενηλικίωσης ζουν εκατομμύρια νέοι στη Γαλλία, που δεν ζητούν να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη, δεν ονειρεύονται καλά γεράματα ή διορισμό στο Δημόσιο, αλλά εναντιώνονται σε μια πολιτική που διευρύνει τα ήδη αβυσσαλέα κοινωνικά χάσματα. Όταν οι έλληνες μαθητές κάνουν καταλήψεις, αρκετοί ενήλικες μιλούν για μόδα, για ένα εποχιακό φαινόμενο, για άλλη μια αρνητική κληρονομιά της μεταπολίτευσης. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι μαθητές συνήθως κινητοποιούνται για υπαρκτά προβλήματα του σχολείου τους, π.χ., να μην πέφτουν σοβάδες και ψευδοροφές στα κεφάλια τους (όπως συνέβη πρόσφατα στο Λύκειο Πεύκων στη Θεσσαλονίκη) κατά κανόνα αποσιωπάται. Αντίθετα, κάποιοι ειρωνεύονται τους μαθητές γιατί τολμούν να ζητούν κατάργηση του μνημονίου!
Στην Ελλάδα ζητήθηκε από γονείς και καθηγητές να συνεργαστούν με την αστυνομία, να γίνουν καταδότες των παιδιών και των μαθητών τους που συμμετέχουν στις καταλήψεις. Αύριο ίσως να ζητηθεί από τους εφήβους να καταδίδουν τους καθηγητές και τους γονείς τους που τους επέτρεψαν να κάνουν κατάληψη ή τους συμμαθητές τους που τους εμπόδισαν να μπουν στην τάξη.
Ίσως τα ελληνικά υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη θα έπρεπε να στείλουν μια αντιπροσωπεία τους στη Γαλλία για να δείξει στους «κουτόφραγκους» πώς να σφίξουν τα λουριά στα ανεύθυνα παιδιά τους. Επίσης θα έπρεπε οι έλληνες πολιτικοί σχολιαστές που κατά καιρούς κατακεραυνώνουν τους απεργούς και τους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους, να βγουν στα γαλλικά κανάλια και να αρθρογραφήσουν στον γαλλικό Τύπο ώστε να διαφωτίσουν το 69% των Γάλλων, οι οποίοι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις. Σίγουρα θα τους υποδέχονταν με χαρά και ανακούφιση.
Μαριάννα Τζιαντζή
Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Αντιπαράθεση στο ευρώ: Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά
Με τα όσα είπε ο κ. Γιούνκερ έδωσε μεγάλα περιθώρια στην αριστερή κριτική του ευρώ και της πορείας ευρωποποίησης της Ελλάδας. Όταν ο ίδιος ο επικεφαλής του Eurogroup δέχεται ότι η πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία συνδέεται με τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας (από την οποία μάλιστα η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά), δεν είναι ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για την Αριστερά;
Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση δεν είναι η ρητή αποκαθήλωση της αστικής προπαγάνδας για «ισχυρή οικονομία της Ελλάδας» μέσω της συμμετοχής στην ΟΝΕ και το ευρώ;Μούδιασαν και αδιαφόρησαν οι ηγεσίες της Αριστεράς από τις δηλώσεις αυτές και ουδόλως τις αξιοποίησαν πολιτικά, ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ σημαντική, ίσως και καθοριστική, πολιτική παρέμβαση. Μούδιασε, όπως είναι φυσικό, εκείνη η πτέρυγα που από δεκαετίες έχει ως σημαία της τον ευρωπαϊσμό. Η πτέρυγα αυτή, η λεγόμενη ανανεωτική, υιοθέτησε όλα τα ψεύτικα αστικά επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση του ευρωπαϊσμού στη λαϊκή συνείδηση. Π.χ. για τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σιώπησαν οι «ανανεωτικοί» μας μπροστά στην πραγματικότητα που έδειχνε ότι τα λεφτά που μας παίρνει η Ε.Ε., μέσα από την εκτίναξη των εισαγωγών της χώρας από την ΕΕ, είναι πολλαπλάσια από τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σε ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία εισέρρεαν από ευρωπαϊκές ενισχύσεις κατ’ έτος 4 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν περίπου 14 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο ετησίως. Πράγμα που προφανώς καταδεικνύει ότι η Ε.Ε. επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας, ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική, καθώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώθηκε (ελέω κριτηρίων Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας) σε ό,τι ήταν συμβατό με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Κι ας μην μιλήσουμε για τους τόκους των δανείων του δημόσιου χρέους. Δεν είδαν, δεν διάβασαν, οι «ανανεωτικοί» μας, πουθενά γι’ αυτά. Ούτε άκουσαν ποτέ τον απλό κόσμο να λέει ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια. Και τώρα που τους τα λέει ο ίδιος ο Γιούνκερ, κάνουν τους κουφούς.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του Περισσού σχεδόν αδιαφόρησε για τις δηλώσεις Γιούνκερ. Παρά τις διακηρύξεις για ανυπακοή στην Ε.Ε. και έξοδο από την Ε.Ε., δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επιδιώκουν πραγματικά ρήγματα στην πολιτική της Ε.Ε. Κι όταν δίνεται η δυνατότητα να υπάρξουν τέτοια, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ αρχίζει τους μαξιμαλισμούς, υιοθετώντας μια στάση που παρά τα μεγάλα λόγια, μάλλον δεν βοηθά στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχει αντικειμενικά η δυνατότητα να αμφισβητηθεί με μαζικούς όρους το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, ο Περισσός απαντά ότι αυτό δεν έχει νόημα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν και παλιότερα, όταν π.χ. υπήρχαν οι όροι να αναπτυχθεί μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο Ευρωσύνταγμα –με το ΟΧΙ να κερδίζει στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία.Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ηγεσιών, εκείνο που σήμερα συνειδητοποιεί κάθε αγωνιστής της Αριστεράς που παρεμβαίνει μέσα στην κοινωνία είναι ότι το κυρίαρχο μέχρι πρότινος ρεύμα του ευρωπαϊσμού έχει σπάσει. Αυτό δίνει μεγάλες δυνατότητες στην Αριστερά, με πρώτο κεντρικό στόχο την έξοδο της Ελλάδας από το Σύμφωνο Σταθερότητας –μάλλον ταυτόσημη και συνακόλουθη η έξοδος από το ευρώ– που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για μια άλλη πορεία του τόπου.
Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση δεν είναι η ρητή αποκαθήλωση της αστικής προπαγάνδας για «ισχυρή οικονομία της Ελλάδας» μέσω της συμμετοχής στην ΟΝΕ και το ευρώ;Μούδιασαν και αδιαφόρησαν οι ηγεσίες της Αριστεράς από τις δηλώσεις αυτές και ουδόλως τις αξιοποίησαν πολιτικά, ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ σημαντική, ίσως και καθοριστική, πολιτική παρέμβαση. Μούδιασε, όπως είναι φυσικό, εκείνη η πτέρυγα που από δεκαετίες έχει ως σημαία της τον ευρωπαϊσμό. Η πτέρυγα αυτή, η λεγόμενη ανανεωτική, υιοθέτησε όλα τα ψεύτικα αστικά επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση του ευρωπαϊσμού στη λαϊκή συνείδηση. Π.χ. για τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σιώπησαν οι «ανανεωτικοί» μας μπροστά στην πραγματικότητα που έδειχνε ότι τα λεφτά που μας παίρνει η Ε.Ε., μέσα από την εκτίναξη των εισαγωγών της χώρας από την ΕΕ, είναι πολλαπλάσια από τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σε ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία εισέρρεαν από ευρωπαϊκές ενισχύσεις κατ’ έτος 4 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν περίπου 14 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο ετησίως. Πράγμα που προφανώς καταδεικνύει ότι η Ε.Ε. επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας, ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική, καθώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώθηκε (ελέω κριτηρίων Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας) σε ό,τι ήταν συμβατό με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Κι ας μην μιλήσουμε για τους τόκους των δανείων του δημόσιου χρέους. Δεν είδαν, δεν διάβασαν, οι «ανανεωτικοί» μας, πουθενά γι’ αυτά. Ούτε άκουσαν ποτέ τον απλό κόσμο να λέει ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια. Και τώρα που τους τα λέει ο ίδιος ο Γιούνκερ, κάνουν τους κουφούς.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του Περισσού σχεδόν αδιαφόρησε για τις δηλώσεις Γιούνκερ. Παρά τις διακηρύξεις για ανυπακοή στην Ε.Ε. και έξοδο από την Ε.Ε., δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επιδιώκουν πραγματικά ρήγματα στην πολιτική της Ε.Ε. Κι όταν δίνεται η δυνατότητα να υπάρξουν τέτοια, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ αρχίζει τους μαξιμαλισμούς, υιοθετώντας μια στάση που παρά τα μεγάλα λόγια, μάλλον δεν βοηθά στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχει αντικειμενικά η δυνατότητα να αμφισβητηθεί με μαζικούς όρους το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, ο Περισσός απαντά ότι αυτό δεν έχει νόημα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν και παλιότερα, όταν π.χ. υπήρχαν οι όροι να αναπτυχθεί μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο Ευρωσύνταγμα –με το ΟΧΙ να κερδίζει στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία.Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ηγεσιών, εκείνο που σήμερα συνειδητοποιεί κάθε αγωνιστής της Αριστεράς που παρεμβαίνει μέσα στην κοινωνία είναι ότι το κυρίαρχο μέχρι πρότινος ρεύμα του ευρωπαϊσμού έχει σπάσει. Αυτό δίνει μεγάλες δυνατότητες στην Αριστερά, με πρώτο κεντρικό στόχο την έξοδο της Ελλάδας από το Σύμφωνο Σταθερότητας –μάλλον ταυτόσημη και συνακόλουθη η έξοδος από το ευρώ– που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για μια άλλη πορεία του τόπου.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ελεύθερη Αττική: Συνάντηση Αλαβάνου με στελέχη του ΠΑΣΟΚ
Σε στελέχη από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ μίλησε σήμερα το απόγευμα ο Αλ. Αλαβάνος στα Γραφεία της Ελεύθερης Αττικής, στην οδό Καμπάνη 2. Μεταξύ των άλλων ανέφερε: "Ο μεγάλος αριθμός των συνδυασμών στην Περιφέρεια Αττικής, όπου ψηφίζει ο μισός σχεδόν ελληνικός λαός, η ιδιότυπη σύνθεσή τους με την διασπορά υποψηφίων από τη δεξιά, το κέντρο, την αριστερά σε δύο και τρία ψηφοδέλτια δείχνουν τη μεγάλη ρευστότητα της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Μερικοί έχουν αρχίσει ήδη να μοιρολογούν για τη δύση ενός πολιτικού τοπίου που οδήγησε την χώρα μας στη σημερινή καταστροφή. Άλλοι, όπως εμείς, καλωσορίζουμε μια ανατολή που φέρνει μαζί της την ελπίδα και το καινούργιο.
Δεν είμαστε το μόνο ψηφοδέλτιο που συναντώνται αγωνιστές της αριστεράς με αγωνιστές που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν όμως θεμελιακές διαφορές με τα άλλα. Θα αναφέρω τρεις από αυτές:
Πρώτο: Όσοι είναι μαζί μας από τον σοσιαλιστικό χώρο δεν θέλουν να «πείσουν» ούτε να «πιέσουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε να είναι παρόντες επειδή δεν πήραν το επίσημο χρίσμα. Αγωνίζονται με πάθος για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, που περισσότερο από όλους προσβάλλει τον δικό τους χώρο, και μαζί το πρόγραμμα της τρόικα.
Δεύτερο: Η αντίθεσή τους δεν περιορίζεται χρονικά μέχρι την ημέρα της εκλογής ούτε μένει στα λόγια. Έχουν δεχθεί με την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ ένα δύσκολο, σκληρό και ενδεχομένως με τίμημα εγχείρημα: η Περιφέρεια να λειτουργήσει σε σύγκρουση με τους μνημονιακούς νόμους, να υπερασπισθεί το Σύνταγμα και να αρνηθεί να εφαρμόσει τους αντισυνταγματικούς νόμους της τρόικα. Να γίνει θεσμική βάση για την ανατροπή.
Τρίτο: Ένα σπίτι μπορεί, μαζί με τα νέα, να φτιαχτεί και από παλιά υλικά, και να είναι μάλιστα όμορφο. Αρκεί τα υλικά αυτά να έχουν περάσει το πέρασμα του χρόνου, χωρίς να σαπίσουν ή να αποσαρθρωθούν. Τότε έχουν την ανθεκτικότητα που τους δίνει αυτή η δοκιμασία και συνθέτουν το καινούργιο χωρίς κηλίδες από το παλιό. Είναι για μας εξαιρετικά σημαντικό ότι τέτοιες ακριβώς είναι οι παρουσίες στο εγχείρημά μας.»
Δεν είμαστε το μόνο ψηφοδέλτιο που συναντώνται αγωνιστές της αριστεράς με αγωνιστές που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν όμως θεμελιακές διαφορές με τα άλλα. Θα αναφέρω τρεις από αυτές:
Πρώτο: Όσοι είναι μαζί μας από τον σοσιαλιστικό χώρο δεν θέλουν να «πείσουν» ούτε να «πιέσουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε να είναι παρόντες επειδή δεν πήραν το επίσημο χρίσμα. Αγωνίζονται με πάθος για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, που περισσότερο από όλους προσβάλλει τον δικό τους χώρο, και μαζί το πρόγραμμα της τρόικα.
Δεύτερο: Η αντίθεσή τους δεν περιορίζεται χρονικά μέχρι την ημέρα της εκλογής ούτε μένει στα λόγια. Έχουν δεχθεί με την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ ένα δύσκολο, σκληρό και ενδεχομένως με τίμημα εγχείρημα: η Περιφέρεια να λειτουργήσει σε σύγκρουση με τους μνημονιακούς νόμους, να υπερασπισθεί το Σύνταγμα και να αρνηθεί να εφαρμόσει τους αντισυνταγματικούς νόμους της τρόικα. Να γίνει θεσμική βάση για την ανατροπή.
Τρίτο: Ένα σπίτι μπορεί, μαζί με τα νέα, να φτιαχτεί και από παλιά υλικά, και να είναι μάλιστα όμορφο. Αρκεί τα υλικά αυτά να έχουν περάσει το πέρασμα του χρόνου, χωρίς να σαπίσουν ή να αποσαρθρωθούν. Τότε έχουν την ανθεκτικότητα που τους δίνει αυτή η δοκιμασία και συνθέτουν το καινούργιο χωρίς κηλίδες από το παλιό. Είναι για μας εξαιρετικά σημαντικό ότι τέτοιες ακριβώς είναι οι παρουσίες στο εγχείρημά μας.»
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Ελένη Πορτάλιου για το δήμο Αθηναίων
Σταθήκαμε απέναντι στον Κακλαμάνη, δεν δεχόμαστε την πολιτική του μνημονίου ως δεδομένη.
Σε σημερινή συζήτηση με τους υποψηφίους δημάρχους Αθηναίων στην πρωινή εκπομπή του MEGA και στους δημοσιογράφους Γ. Καμπουράκη και Γ. Οικονομέα, η υπ. δημάρχος Ελ. Πορτάλιου μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Η κρίση στην πόλη, από τη μεριά του λαϊκού κόσμου που μας ενδιαφέρει, έχει τρεις πτυχές:
η πρώτη αφορά στις νέες μορφές φτώχειας, δηλαδή συμπολίτες μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, λόγω των πολιτικών του μνημονίου και τα νέα μέτρα, η δεύτερη αφορά στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στο Δήμο, δηλαδή στις κοινωνικές υποδομές για τα σχολεία, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους ηλικιωμένους, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τα άτομα με αναπηρία. Όλο αυτό το κοινωνικό κράτος καταρρέει γιατί δεν χρηματοδοτείται και γιατί η διαχείριση δεν γίνεται επ’ ωφελεία των ασθενέστερων αλλά υπέρ των ισχυρών οικονομικά συμφερόντων και, η τρίτη διάσταση της κρίσης στην πόλη αφορά στην οικολογική κρίση του λεκανοπεδίου και την κλιματική αλλαγή, που θα έχει εκτός των άλλων και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.
Σε αυτό το σύνολο των προβλημάτων πρέπει να τοποθετηθούμε, και πρέπει να ξέρουμε ότι η κεντρική πολιτική διαπλέκεται με την τοπική. Πρέπει η κοινωνία να απελευθερωθεί από το στενό κορσέ του μνημονίου. Διότι, το 40% των πόρων που δίνει το κράτος στην αυτοδιοίκηση κόβονται. Και αυτό θα γίνει, όποιος δήμαρχος και να βγει εάν δεν υπάρξει σκληρή σύγκρουση με την κυβέρνηση.
Διεκδικούμε τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που να φέρει πίσω τα κλεμμένα. Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι το μνημόνιο είναι δεδομένο. Ότι η πολιτική είναι δεδομένη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προτείνουμε ένα φθηνό, οικολογικό και συμμετοχικό πρόγραμμα, όχι επειδή θέλουμε να διαχειριστούμε τη φτώχεια αλλά επειδή θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους λίγους πόρους επ’ ωφελεία του λαϊκού κόσμου στις γειτονίες.»
Για τη δημοτική αρχή Κακλαμάνη:
«Με τον κ. Κακλαμάνη έχουμε συγκρουστεί σχεδόν σε όλα τα θέματα. Ξεκινώντας από τον Ελαιώνα που είναι και σήμερα επίκαιρος και φτάνοντας στο Κύπρου και Πατησίων και στο Κτήμα Δρακόπουλου. Έχουμε δουλέψει με τους ενεργούς πολίτες και έχουμε αναχαιτίσει την πολιτική του κ. Κακλαμάνη.»
«Η κρίση στην πόλη, από τη μεριά του λαϊκού κόσμου που μας ενδιαφέρει, έχει τρεις πτυχές:
η πρώτη αφορά στις νέες μορφές φτώχειας, δηλαδή συμπολίτες μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, λόγω των πολιτικών του μνημονίου και τα νέα μέτρα, η δεύτερη αφορά στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στο Δήμο, δηλαδή στις κοινωνικές υποδομές για τα σχολεία, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους ηλικιωμένους, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τα άτομα με αναπηρία. Όλο αυτό το κοινωνικό κράτος καταρρέει γιατί δεν χρηματοδοτείται και γιατί η διαχείριση δεν γίνεται επ’ ωφελεία των ασθενέστερων αλλά υπέρ των ισχυρών οικονομικά συμφερόντων και, η τρίτη διάσταση της κρίσης στην πόλη αφορά στην οικολογική κρίση του λεκανοπεδίου και την κλιματική αλλαγή, που θα έχει εκτός των άλλων και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.
Σε αυτό το σύνολο των προβλημάτων πρέπει να τοποθετηθούμε, και πρέπει να ξέρουμε ότι η κεντρική πολιτική διαπλέκεται με την τοπική. Πρέπει η κοινωνία να απελευθερωθεί από το στενό κορσέ του μνημονίου. Διότι, το 40% των πόρων που δίνει το κράτος στην αυτοδιοίκηση κόβονται. Και αυτό θα γίνει, όποιος δήμαρχος και να βγει εάν δεν υπάρξει σκληρή σύγκρουση με την κυβέρνηση.
Διεκδικούμε τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που να φέρει πίσω τα κλεμμένα. Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι το μνημόνιο είναι δεδομένο. Ότι η πολιτική είναι δεδομένη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προτείνουμε ένα φθηνό, οικολογικό και συμμετοχικό πρόγραμμα, όχι επειδή θέλουμε να διαχειριστούμε τη φτώχεια αλλά επειδή θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους λίγους πόρους επ’ ωφελεία του λαϊκού κόσμου στις γειτονίες.»
Για τη δημοτική αρχή Κακλαμάνη:
«Με τον κ. Κακλαμάνη έχουμε συγκρουστεί σχεδόν σε όλα τα θέματα. Ξεκινώντας από τον Ελαιώνα που είναι και σήμερα επίκαιρος και φτάνοντας στο Κύπρου και Πατησίων και στο Κτήμα Δρακόπουλου. Έχουμε δουλέψει με τους ενεργούς πολίτες και έχουμε αναχαιτίσει την πολιτική του κ. Κακλαμάνη.»
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου
Υπάρχουν εκείνοι που δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση και κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν τσουβάλια με δισεκατομμύρια ποντάροντας στην εξαθλίωση και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν εκείνοι που υπηρετούν πρόθυμα μέσα από το μετερίζι της πολιτικής τους τραπεζίτες και τα γκόλντεν μπόις απολαμβάνοντας και οι ίδιοι την εφήμερη ευημερία και την απατηλή ασφάλεια που τους παρέχουν τα ελεγχόμενα και οι σωματοφύλακες. Υπάρχουν εκείνοι που προστατευμένοι μέσα στα υλικά αγαθά τους, τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, τα σπίτια με την περίφραξη και τα εκατομμύρια στην Ελβετία δεν έχουν καταλάβει και πιστεύουν πως δε θα νιώσουν ποτέ τις συνέπειες της οικονομικής παγκόσμιας κρίσης.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι οι πολλοί, που τους έχει αγγίξει η κρίση, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να δράσουν. Κλεισμένοι μέσα στο καβούκι τους, έχουν υψώσει γύρω τους το τείχος της άρνησης και του φόβου, έχουν περιχαρακωθεί μέσα στα όρια του εαυτού τους, άντε και της οικογένειάς τους (το πολύ) και ελπίζουν πως η εξουσία δε θα τους αφήσει στη μοίρα τους. Με σκυμμένο κεφάλι δέχονται τον εξευτελισμό τον δικό τους και των συνανθρώπων τους, ελπίζοντας ότι η αποδοχή του καθεστώτος θα λειτουργήσει ευνοϊκά γι αυτούς.
Σ’ όλους αυτούς αφιερώνω το διήγημα του Ένγκαρ Άλαν Πόε: Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Αριστούργημα, όπως τα περισσότερα από τα διηγήματά του. Το ανέσυρα από τη μνήμη μου γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο γενικά, μου το θύμισαν έντονα.
Προκαλεί δέος η ανάγνωσή του, η μοναδική ατμόσφαιρα που τόσο καλά ήξερε να δημιουργεί ο μεγάλος συγγραφέας, η δύναμη των εικόνων και των περιγραφών, η πυκνότητα του νοήματος. Είναι κρίμα το ότι, αν οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων διαβάσουν το διήγημα, δε θα θελήσουν να το καταλάβουν. Η στιγμή που θα το καταλάβουν θα έρθει. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Όταν οι τράπεζες θα καταρρέουν, όταν οι μισητοί κυβερνώντες θα έχουν χάσει τους προστάτες τους, όταν οι μάζες των πεινασμένων θα εισβάλλουν στις επαύλεις των χορτασμένων και θα τις λεηλατούν, όταν ο θάνατος θα έχει πάρει τη μορφή της εξαθλίωσης και της καταστροφικής μανίας που οι ίδιοι εκτρέφουν με την αδιαφορία τους, θα είναι πολύ αργά για να ζητήσουν έλεος. Χαίρονται που ο λαός δεν έχει αντιδράσει ακόμα, όπως θα όφειλε να κάνει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο καθυστερεί η εξέγερση (γιατί θα έρθει - αυτό είναι το μόνο βέβαιο), τόσο συσσωρεύεται η οργή, η απελπισία, η τρέλα, τόσο πιο ανεξέλεγκτο θα είναι το ξέσπασμα. Όμως είναι γνωστό ότι: μωραίνει Ζευς, ον βούλεται απολέσαι.
Παρόλα αυτά τους αφιερώνω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ίσως κάποιος το κατανοήσει. Και επειδή δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλο το διήγημα, ιδού η περίληψή του:
Η πανούκλα (ο Κόκκινος Θάνατος) έχει απλώσει τα φτερά της πάνω στη χώρα και οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά μέσα στους πόνους και την αιμορραγία. Αλλά ο πρίγκιπας Πρόσπερο είναι ευτυχισμένος, ατρόμητος και σοφός. Καλεί χίλιους χαροκόπους από τον κύκλο των ιπποτών και των κυριών της αυλής του και αποσύρεται στη βαθιά μοναξιά ενός από τους οχυρωμένους πύργους του. Κλείνει ερμητικά τις πύλες, ώστε ούτε η απόγνωση να μπει μέσα ούτε η ξέφρενη ευθυμία να γλιστρήσει έξω. Έχει φροντίσει να φέρει διασκεδαστές, μουσικούς, χορευτές και εκλεκτά κρασιά. Υπάρχει ασφάλεια. Ο Κόκκινος Θάνατος είναι έξω.
Τον πέμπτο ή έκτο μήνα, όταν η πανούκλα έχει φτάσει στη χειρότερη στιγμή της, ο πρίγκιπας Πρόσπερο καλεί τους χίλιους καλεσμένους του σε ένα φαντασμαγορικό χορό μεταμφιεσμένων. Ο Πόε μας μιλά για τα εφτά σαλόνια με το διαφορετικό χρώμα διακόσμησης το καθένα και τους φανταιζίστικα ντυμένους καλεσμένους. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουν ανάμεσά τους ένα τρομακτικό καλεσμένο, τυλιγμένο από την κορφή ως τα νύχια σε σάβανα, ραντισμένα με άλικους λεκέδες. Η μάσκα του πιστή απομίμηση του προσώπου ενός άκαμπτου πτώματος. Ο ξένος έχει ντυθεί Κόκκινος Θάνατος!
Όλοι παγώνουν και ο πρίγκιπας Πρόσπερο συνέρχεται πρώτος απ’ το ξάφνιασμα και τον τρόμο και, κρατώντας ένα εγχειρίδιο, ακολουθεί την αποτρόπαια μορφή μέσα από τα χρωματιστά δωμάτια. Όταν φτάνει στο μαύρο δωμάτιο, η μορφή στρέφεται και τον κοιτά και ο πρίγκιπας σωριάζεται νεκρός στο πάτωμα. Τότε επιτέλους οι καλεσμένοι κινούνται, αρπάζουν τον άγνωστο και αφήνουν μια κραυγή, όταν, βγάζοντάς του τα σάβανα και τη μάσκα, δε βρίσκουν χειροπιαστή μορφή από κάτω.
Ο Κόκκινος Θάνατος είχε έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάστηκαν νεκροί. «Και οι φλόγες έσβησαν στους τρίποδες. Και το σκοτάδι και η αποσύνθεση και ο Κόκκινος Θάνατος άπλωσαν την απόλυτη κυριαρχία τους παντού».
Υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι οι πολλοί, που τους έχει αγγίξει η κρίση, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να δράσουν. Κλεισμένοι μέσα στο καβούκι τους, έχουν υψώσει γύρω τους το τείχος της άρνησης και του φόβου, έχουν περιχαρακωθεί μέσα στα όρια του εαυτού τους, άντε και της οικογένειάς τους (το πολύ) και ελπίζουν πως η εξουσία δε θα τους αφήσει στη μοίρα τους. Με σκυμμένο κεφάλι δέχονται τον εξευτελισμό τον δικό τους και των συνανθρώπων τους, ελπίζοντας ότι η αποδοχή του καθεστώτος θα λειτουργήσει ευνοϊκά γι αυτούς.
Σ’ όλους αυτούς αφιερώνω το διήγημα του Ένγκαρ Άλαν Πόε: Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Αριστούργημα, όπως τα περισσότερα από τα διηγήματά του. Το ανέσυρα από τη μνήμη μου γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο γενικά, μου το θύμισαν έντονα.
Προκαλεί δέος η ανάγνωσή του, η μοναδική ατμόσφαιρα που τόσο καλά ήξερε να δημιουργεί ο μεγάλος συγγραφέας, η δύναμη των εικόνων και των περιγραφών, η πυκνότητα του νοήματος. Είναι κρίμα το ότι, αν οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων διαβάσουν το διήγημα, δε θα θελήσουν να το καταλάβουν. Η στιγμή που θα το καταλάβουν θα έρθει. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Όταν οι τράπεζες θα καταρρέουν, όταν οι μισητοί κυβερνώντες θα έχουν χάσει τους προστάτες τους, όταν οι μάζες των πεινασμένων θα εισβάλλουν στις επαύλεις των χορτασμένων και θα τις λεηλατούν, όταν ο θάνατος θα έχει πάρει τη μορφή της εξαθλίωσης και της καταστροφικής μανίας που οι ίδιοι εκτρέφουν με την αδιαφορία τους, θα είναι πολύ αργά για να ζητήσουν έλεος. Χαίρονται που ο λαός δεν έχει αντιδράσει ακόμα, όπως θα όφειλε να κάνει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο καθυστερεί η εξέγερση (γιατί θα έρθει - αυτό είναι το μόνο βέβαιο), τόσο συσσωρεύεται η οργή, η απελπισία, η τρέλα, τόσο πιο ανεξέλεγκτο θα είναι το ξέσπασμα. Όμως είναι γνωστό ότι: μωραίνει Ζευς, ον βούλεται απολέσαι.
Παρόλα αυτά τους αφιερώνω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ίσως κάποιος το κατανοήσει. Και επειδή δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλο το διήγημα, ιδού η περίληψή του:
Η πανούκλα (ο Κόκκινος Θάνατος) έχει απλώσει τα φτερά της πάνω στη χώρα και οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά μέσα στους πόνους και την αιμορραγία. Αλλά ο πρίγκιπας Πρόσπερο είναι ευτυχισμένος, ατρόμητος και σοφός. Καλεί χίλιους χαροκόπους από τον κύκλο των ιπποτών και των κυριών της αυλής του και αποσύρεται στη βαθιά μοναξιά ενός από τους οχυρωμένους πύργους του. Κλείνει ερμητικά τις πύλες, ώστε ούτε η απόγνωση να μπει μέσα ούτε η ξέφρενη ευθυμία να γλιστρήσει έξω. Έχει φροντίσει να φέρει διασκεδαστές, μουσικούς, χορευτές και εκλεκτά κρασιά. Υπάρχει ασφάλεια. Ο Κόκκινος Θάνατος είναι έξω.
Τον πέμπτο ή έκτο μήνα, όταν η πανούκλα έχει φτάσει στη χειρότερη στιγμή της, ο πρίγκιπας Πρόσπερο καλεί τους χίλιους καλεσμένους του σε ένα φαντασμαγορικό χορό μεταμφιεσμένων. Ο Πόε μας μιλά για τα εφτά σαλόνια με το διαφορετικό χρώμα διακόσμησης το καθένα και τους φανταιζίστικα ντυμένους καλεσμένους. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουν ανάμεσά τους ένα τρομακτικό καλεσμένο, τυλιγμένο από την κορφή ως τα νύχια σε σάβανα, ραντισμένα με άλικους λεκέδες. Η μάσκα του πιστή απομίμηση του προσώπου ενός άκαμπτου πτώματος. Ο ξένος έχει ντυθεί Κόκκινος Θάνατος!
Όλοι παγώνουν και ο πρίγκιπας Πρόσπερο συνέρχεται πρώτος απ’ το ξάφνιασμα και τον τρόμο και, κρατώντας ένα εγχειρίδιο, ακολουθεί την αποτρόπαια μορφή μέσα από τα χρωματιστά δωμάτια. Όταν φτάνει στο μαύρο δωμάτιο, η μορφή στρέφεται και τον κοιτά και ο πρίγκιπας σωριάζεται νεκρός στο πάτωμα. Τότε επιτέλους οι καλεσμένοι κινούνται, αρπάζουν τον άγνωστο και αφήνουν μια κραυγή, όταν, βγάζοντάς του τα σάβανα και τη μάσκα, δε βρίσκουν χειροπιαστή μορφή από κάτω.
Ο Κόκκινος Θάνατος είχε έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάστηκαν νεκροί. «Και οι φλόγες έσβησαν στους τρίποδες. Και το σκοτάδι και η αποσύνθεση και ο Κόκκινος Θάνατος άπλωσαν την απόλυτη κυριαρχία τους παντού».
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Ελεύθερη Αττική: Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής
"Θα ήθελα να τονίσω θετικά μερικά διακριτικά στοιχεία του συνδυασμού μας. Επιμένουμε στην εναλλακτική λύση, με επίκεντρο το θέμα της παραγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Επιμένουμε στην κινηματική αντίληψη, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του δημάρχου της Μαριναλέντα «πρόκειται για μια εξουσία που αναλαμβάνει ο ίδιος ο λαός, προκειμένου να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει».
Επιδιώκουμε την περιφέρεια ως εστία παραγωγής μιας αντι-τρόικα πολιτικής, για να χρησιμοποιήσω πάλι μια φράση του Γκορντίγιο «μια κόντρα εξουσία». Στη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου μας βάζουμε κριτήρια τόσο πολιτικής όσο και ήθους. Δεν είναι απολίτικο αυτό. Το έχω ξαναπεί, η εντιμότητα είναι μια επαναστατική αρετή ακόμα κι αν τη συναντάμε σε ένα συντηρητικό πολίτη, ειδικά αυτή την εποχή του βούρκου που ζούμε...".
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ"
Επιδιώκουμε την περιφέρεια ως εστία παραγωγής μιας αντι-τρόικα πολιτικής, για να χρησιμοποιήσω πάλι μια φράση του Γκορντίγιο «μια κόντρα εξουσία». Στη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου μας βάζουμε κριτήρια τόσο πολιτικής όσο και ήθους. Δεν είναι απολίτικο αυτό. Το έχω ξαναπεί, η εντιμότητα είναι μια επαναστατική αρετή ακόμα κι αν τη συναντάμε σε ένα συντηρητικό πολίτη, ειδικά αυτή την εποχή του βούρκου που ζούμε...".
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ"
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Θα ξεπουλήσουν και τα βράχια
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)