Ένα χρόνο και ένα μήνα μετά αποφάσισα να αναβιώσω το ιστολόγιο. Η τελευταία ανάρτηση ήταν "ή αυτοί ή εμείς". Δυστυχώς στις εκλογές δόθηκε η απάντηση "αυτοί!" Ένα χρόνο και ένα μήνα μετά έχουμε δει όλοι πού οδήγησε αυτή η απόφαση. Τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται στη διάλυση, σχολεία κλείνουν, νοσοκομεία κλείνουν, παιδιά πεινούν και γέροντες εξαθλιώνονται, απελπισμένοι συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν καθημερινά, οι μισθοί και συντάξεις μειώνονται συνεχώς, η ανεργία εκτοξεύεται, η χώρα κόβεται σε φιλέτα για να ξεπουληθεί, τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Η δημοκρατία έχει φύγει εδώ και καιρό από τη χώρα που τη γέννησε, το Σύνταγμα έχει καταντήσει κουρελόχαρτο, αφού έχουν παραβιαστεί όλα τα άρθρα του εκτός από ένα (το περί ευθύνης υπουργών - αυτό το τηρούν ευλαβικά), τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται με όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα, το κοινοβούλιο έχει χάσει το ρόλο και τις αρμοδιότητές του. Άνοιξαν το δρόμο στο φασισμό και υποκριτικά απορούν για το κατόρθωμά τους.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι η θύελλα που έρχεται δεν μας αφορά όλους; Μπορεί να υπάρχουν άφρονες που πιστεύουν ότι θα τη "γλιτώσουν", όταν όλα γύρω τους καταρρέουν; Ότι αν περιμένουν ήσυχα στη γωνίτσα τους μπορεί να τους προσπεράσει ο ανεμοστρόβιλος; Ότι μπορούν να μας σώσουν εκείνοι που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση;
Κλείνοντας τα μάτια δεν μπορούμε να αποφύγουμε το μοιραίο. Το μόνο που μένει είναι να αγωνιστούμε για να το αποτρέψουμε. Δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρουμε. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.
"Λες: πολύ καιρό αγωνίστηκες,
δεν μπορείς άλλο πια να αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι
σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις". (Μπρεχτ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου