Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Να είναι τα τελευταία Χριστούγεννα υπό το Μνημόνιο!
Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον προϋπολογισμό σφαγείο, ο λαός όχι!
Ο απόηχος της μεγαλειώδους κινητοποίησης της 15ης Δεκέμβρη είναι ακόμα πολύ ισχυρός και όλοι συνειδητοποιούν ότι ο λαϊκός παράγοντας θα είναι παρών. Καθώς βαδίζουμε σε μεγάλες αναστατώσεις και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι αστοί φοβούνται παροξυσμό της καπιταλιστικής κρίσης, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, τα υπό εκμετάλλευση κοινωνικά στρώματα δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από την κυρίαρχη πολιτική. Μπορούν να την ανατρέψουν, μπορούν να βάλουν τέλος στο χειμώνα του μνημονίου και της κοινωνικής αντεπανάστασης, με ένα ανατρεπτικό πολιτικό κίνημα και μια άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική. Με μια αντεπίθεση διαρκείας, μετατρέποντας τους αγώνες που θα ξεσπάσουν από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς σε «γιορτή» της συλλογικότητας, εκεί όπου θα γεννηθεί η νέα ελπίδα της ανατροπής, μπορούμε να κάνουμε αυτά τα Χριστούγεννα, πρώτα και τελευταία του μνημονίου.
Πηγή: http://www.prin.gr/2010/12/2512.html
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Συμμορία ληστών το ΠΑΣΟΚ
Σε αδίστακτη πολιτική συμμορία ληστών στην υπηρεσία των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου αναδεικνύεται η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου – του πιο μισητού πολιτικού καθάρματος που κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα. Τέτοιο μίσος εναντίον των εργαζομένων δεν είχαν δείξει ούτε οι φασίστες δικτάτορες που κατά καιρούς κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία στη χώρα. Οι αλλεπάλληλοι αντεργατικοί νόμοι που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου του εξασφαλίζουν αβίαστα την πρώτη θέση στη λίστα των πιο μισητών υπηρετών του κεφαλαίου σε όλη την ελληνική ιστορία.
Πρόκειται για τόσο αχαλίνωτο αντεργατικό όργιο που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πως είναι ...δυσφήμιση για την απάνθρωπη εικόνα του παγκοσμίως να εμφανίζεται ότι ταυτίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου!!! Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το τελευταίο διάστημα, ο γκαουλάιτερ του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν διακηρύσσει δημοσίως, σε κάθε ομιλία του, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον κόσμο: Να βγαίνει το ΔΝΤ από ...αριστερά(!!!) σε κάποια κυβέρνηση – και μάλιστα η κυβέρνηση αυτή να είναι του λεχρίτη του... προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε μέχρι του σημείου να δώσει το δικαίωμα στον κάθε ιδιώτη εργοδότη να μειώνει όσο θέλει (!) τους μισθούς των εργαζομένων του, με προσωρινό κατώτατο φράγμα μόνο τα 740 ευρώ μεικτά του ελάχιστου μισθού, που καθορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Πρόκειται για τόσο αχαλίνωτο αντεργατικό όργιο που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πως είναι ...δυσφήμιση για την απάνθρωπη εικόνα του παγκοσμίως να εμφανίζεται ότι ταυτίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου!!! Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το τελευταίο διάστημα, ο γκαουλάιτερ του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν διακηρύσσει δημοσίως, σε κάθε ομιλία του, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον κόσμο: Να βγαίνει το ΔΝΤ από ...αριστερά(!!!) σε κάποια κυβέρνηση – και μάλιστα η κυβέρνηση αυτή να είναι του λεχρίτη του... προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε μέχρι του σημείου να δώσει το δικαίωμα στον κάθε ιδιώτη εργοδότη να μειώνει όσο θέλει (!) τους μισθούς των εργαζομένων του, με προσωρινό κατώτατο φράγμα μόνο τα 740 ευρώ μεικτά του ελάχιστου μισθού, που καθορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η κάθε μεγάλη επιχείρηση που απασχολεί στη χώρα μας π.χ. μηχανικούς ή γιατρούς με 30 ή και περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας και τους αμείβει με 2.300 ή 3.000 ευρώ ή και περισσότερα, έχει το δικαίωμα από τον Γ. Παπανδρέου να τους μειώσει το μισθό και να τους ρίξει ακόμη και στα... 740 ευρώ! Εννοείται ότι η τεράστια μάζα των εργαζομένων που δουλεύει με 1.000 ή 1.500 ή 2.000 ευρώ μεικτά ταχύτατα θα βουλιάξει προς τα 740 ευρώ! Μεικτά, για να μην ξεχνιόμαστε. Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι ευνόητο, δεν υπάρχει ούτε καν το πρόσχημα ότι τα κέρδη από τη μείωση των μισθών πάνε στα κρατικά ταμεία και από εκεί στους ξένους τοκογλύφους που δανείζουν την κυβέρνηση. Στην περίπτωση των ιδιωτών όλα τα λεφτά που εξοικονομούνται από τη μείωση των μισθών πάνε ολόκληρα στην τσέπη του εργοδότη – και χάνονται κι από πάνω τεράστια ποσά που αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές εισφορές των ποσών που περικόπτονται από τους μισθούς και θα πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ χάνει και απευθείας το κράτος φορολογικά έσοδα εξαιτίας των μισθών που περικόπτονται και που είναι τα μόνα σίγουρα φορολογικά έσοδα, αφού κόβονται απευθείας από την πηγή χωρίς να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με αδίστακτους υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτή είναι η πραγματική φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε έχει έτοιμες τις βαλίτσες του να την κοπανήσει από την Ελλάδα μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα. Ξέρει ότι αποκλείεται να εκλεγεί για δεύτερη τετραετία και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά επικίνδυνος πολιτικά. Ξεπουλάει τα πάντα στο κεφάλαιο, στους Αμερικάνους και στην ΕΕ με την πρώτη ευκαιρία, ελπίζοντας να τον ανταμείψουν με τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ για τις υπηρεσίες του. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανένας δεν έχει βάλει ακόμη θέμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή να τον καθαιρέσουν από πρόεδρο, αφού έχει αποδειχθεί με τη διακυβέρνησή του... ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να πάψει τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου να αποτελεί «κινητό διασυρμό» της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας. Έχει πλάτες ο Γιωργάκης - Τσολάκογλου που αποδεικνύεται «Ντίλινγκερ του κεφαλαίου»! Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια. Η Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν. Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήταν υπάλληλος της Γκόλντμαν Ζαξ. Καταλαβαίνουμε δηλαδή στα χέρια ποιών ανθρώπων βρίσκεται η ελληνική οικονομία!
Αυτοί όμως την αποστολή τους εκπληρώνουν. Εμείς θα ξυπνήσουμε να τους διώξουμε με κλωτσιές και τις πέτρες ή θα τους αφήσουμε να μας γδάρουν ζωντανούς;
Αυτοί όμως την αποστολή τους εκπληρώνουν. Εμείς θα ξυπνήσουμε να τους διώξουμε με κλωτσιές και τις πέτρες ή θα τους αφήσουμε να μας γδάρουν ζωντανούς;
Αυτό είναι το ζήτημα. Τα άλλα περιττεύουν. Αυτό πρέπει να το αποδείξουμε με τη συμμετοχή μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις όλης αυτής της εβδομάδας και πάνω από όλα στη γενική απεργία της Τετάρτης. Εκεί θα κριθεί εμπράκτως αν η οργή που αισθάνεται ο κόσμος της εργασίας θα μετατραπεί σε λάβα που κάψει την κυβέρνηση ή θα εκφυλιστεί σε κατάθλιψη αδράνειας. Ελπίζουμε, ευχόμαστε και εργαζόμαστε για να συμβεί το πρώτο. Διαφορετικά, το μέλλον μας προβλέπεται πολύ ζοφερό. Αυτοί δεν έχουν έλεος.
Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ από την εφημερίδα ΠΡΙΝ
Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Αμετάκλητα και άνευ όρων
Η παρακάτω δήλωση του Δημήτρη Παξινού, Προέδρου του ΔΣΑ έχει αναρτηθεί στο site του ΔΣΑ.
«ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ»
Με το άρθρο 14 παρ. 5 της σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ και ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιος πρωτόγνωρος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις. Είναι όρος που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου. Πρόκειται για όρο ο οποίος παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους· απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας. Ο κίνδυνος καθίσταται άμεσος, αν συνδυαστεί με τον όρο της Σύμβασης, ότι οι Δανειστές, όλοι μαζί ή με συμφωνία όλων, μπορούν να μεταβιβάσουν σε τρίτη χώρα τα δικαιώματα τους από τη Σύμβαση.
Επιπλέον στη σύμβαση ρητά ορίζεται ότι διέπεται από το ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ.
Αποκλειστικά Αρμόδιο Δικαστήριο συμφωνήθηκε να είναι το Δικαστήριο της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης, δηλαδή των δανειστών μας.
Η δανειακή σύμβαση είναι Ε Κ Ν Ο Μ Η.
ΚΑΛΟΥΜΕ την ελληνική Βουλή, να τοποθετηθεί επί της δανειακής σύμβασης η οποία από τις 4 Ιουνίου 2010 έχει κατατεθεί σε αυτήν.
Χωρίς κάποιο προηγούμενο παραδώσαμε με μόνη μια υπογραφή την εθνική μας κυριαρχία, ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας.
Από της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είμαστε συνηθισμένοι να δανειοδοτούμαστε. Τέτοιους όρους, όμως, ουδέποτε αποδεχτήκαμε.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ Ν' ΑΠΑΛΕΙΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
ΚΑΙ ΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΙ ΟΡΟΙ ΠΟΥ ΘΙΓΟΥΝ
ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.
Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χ. Παξινός
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010
Oι Ιρλανδοί δεν έχουν δημοσιογράφους τύπου Μανώλη Καψή ή Μπάμπη Παπαδημητρίου
του Δημήτρη Καζάκη*
Κλείδωσε η συμφωνία για την ένταξη και της Ιρλανδίας στον «μηχανισμό στήριξης». 'Αλλη μια μεγάλη επιτυχία για την ευρωζώνη και το ευρώ. Θυμηθείτε ότι μόλις πριν από λίγες εβδομάδες οι ηγέτες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης διαβεβαίωναν ότι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που δημιούργησαν ήταν αχρείαστο. Υποτίθεται ότι το είχαν φτιάξει μόνο για να ηρεμήσουν οι αγορές. Δεν θα το χρειάζονταν στ' αλήθεια.
Η Ιρλανδία πήγαινε περίφημα. Με τις περικοπές προϋπολογισμού και την άγρια λιτότητα που εφαρμόζεται από τις αρχές του 2009 δεν μπορεί παρά να πηγαίνουν όλα καλά. Το ίδιο και η Πορτογαλία, όπως και η Ισπανία κ.ο.κ. Να όμως που το Ευρωπαϊκό Ταμείο χρειάστηκε. Κι όχι μόνο χρειάστηκε, αλλά οι ηγέτες της ευρωζώνης, με πρώτους την κ. Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζί, αποφάσισαν ότι το χρειάζονται επί μονίμου βάσεως και όχι προσωρινά, μέχρι το 2013, όπως προβλεπόταν αρχικά. Η εικόνα σταθερότητας και εσωτερικής συνοχής της ευρωζώνης κατέρρευσε πλέον οριστικά.
Δεν γνωρίζουμε ακόμη τις λεπτομέρειες του «σχεδίου διάσωσης» που έχει αποφασιστεί στο παρασκήνιο για την Ιρλανδία. Εκτός από το συνολικό ύψος της δανειακής «βοήθειας», η οποία λέγεται ότι θα φτάσει τα 85 δισ. ευρώ, και το τοκογλυφικό επιτόκιο που θα κληθεί να πληρώσει η Ιρλανδία και θα κινείται γύρω στο 6%, δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο ουσιαστικό. Δεν γνωρίζουμε αν η Ιρλανδία θα υπογράψει δανειακή σύμβαση ανάλογη μ' εκείνη της Ελλάδας, ούτε αν θα κληθεί να εφαρμόσει κάποιο μνημόνιο ανάλογο με αυτό που επιβλήθηκε στη χώρα μας. Οι αρχές της ευρωζώνης τηρούν σιγή ιχθύος.
«Το μνημόνιο της συνεργασίας που θα προσδώσει νομικό καθεστώς στα 85 δισ. ευρώ του πακέτου διάσωσης που συμφωνήθηκε με την Ε.Ε. και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν πρόκειται να δημοσιοποιηθεί πριν από τον προϋπολογισμό» έγραφαν οι Irish Times (30.11).
Πρόκειται για καθαρή πολιτική σκοπιμότητα. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας καταρρέει πολιτικά. Το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης την κατηγορούν για «εθνική προδοσία» και αντιτάσσονται στην εν λόγω συμφωνία «διάσωσης» με την οποία καταργείται η εθνική κυριαρχία της Ιρλανδίας και παραδίδεται στους κομισάριους των Βρυξελών και της Ουάσιγκτον. Μαζικές διαδηλώσεις του μέχρι πρότινος στωικού ιρλανδικού λαού ανάγκασαν την κυβέρνηση να προκηρύξει άμεσες εκλογές.
Χιλιοπαιγμένα κόλπα.
Χιλιοπαιγμένα κόλπα.
Όμως, πριν οδηγηθεί ο λαός στις κάλπες, η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει τον χειρότερο προϋπολογισμό στα χρονικά, ώστε να δώσει την ευκαιρία στην επόμενη κυβέρνηση να επικαλεστεί τη «συνέχεια του κράτους» και τις «δεσμεύσεις» που προκύπτουν από τις ήδη υπάρχουσες συμφωνίες για να δρομολογήσει τον μηχανισμό επιτήρησης και κηδεμονίας. Η τακτική είναι γνωστή και χιλιοδοκιμασμένη. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που σήμερα κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για «προδοσία» και διαδηλώνουν την αντίθεση τους στη συμφωνία «διάσωσης», όταν θα έρθουν στην κυβέρνηση, ξαφνικά θα θυμηθούν ότι δεν μπορούν να ανατρέψουν τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι των «εταίρων» της η προηγούμενη «προδοτική» κυβέρνηση.
Επειδή όμως ακόμη και σ' αυτή τη φάση η τωρινή κυβέρνηση αδυνατεί να βρει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσει τον προϋπολογισμό της, χρειάζεται τις ψήφους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να μην συνδυαστεί λοιπόν ο υπό ψήφιση προϋπολογισμός με την κατοχική δανειακή σύμβαση που θα κληθεί να υπογράψει η Ιρλανδία για να πάρει τη «βοήθεια», οι λεπτομέρειες του «μνημονίου συνεργασίας» που έχει συμφωνηθεί στο παρασκήνιο δεν δημοσιοποιούνται. Όπως και να έχει, η συμφωνία που επιβλήθηκε στην Ιρλανδία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η Ιρλανδία αναγκάζεται να μπει στον μηχανισμό στήριξης για να χρηματοδοτήσει ο κρατικός προϋπολογισμός τις ιδιωτικές τράπεζες της χώρας, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ούτε θέλησαν ν' ακούσουν την ιρλανδική πρόταση να χρηματοδοτηθούν απευθείας οι τράπεζες για να είναι υπόλογες αυτές και να μην εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος της χώρας.
Με τη συμφωνία των 85 δισ. ευρώ το κράτος της Ιρλανδίας δεσμεύεται αφενός να φορτωθεί ο προϋπολογισμός του το χρέος των ιδιωτικών τραπεζών τουλάχιστον για τα επόμενα 11 χρόνια και αφετέρου να παραδώσει τα κλειδιά της οικονομίας και της χώρας στους γραφειοκράτες της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Κατά τα άλλα, μιλάμε για «ελεύθερη αγορά».
«Πιόνια των τραπεζών»
«Πιόνια των τραπεζών»
Αυτή ακριβώς η επιβολή καθεστώτος νεοαποικιοκρατίας υπέρ των ντόπιων και ευρωπαϊκών τραπεζών είναι που έχει εξωθήσει τον ιρλανδικό λαό σε κατάσταση εξέγερσης. Ο δημοσιογράφος των Irish Times Φίνταν Ο' Τουλ, που πρωτοστατεί στο κίνημα εναντίον της συμφωνίας, έγραψε στην εφημερίδα του (30.11) τα εξής:«Η Ιρλανδία έχασε. Η Ε.Ε. έχασε. Είμαστε και οι δύο πιόνια των ευρωπαϊκών τραπεζών και της ΕΚΤ. Αυτό δεν είναι σχέδιο βοήθειας. Είναι η μακροβιότερη απαίτηση για λύτρα της ιστορίας: Κάντε αυτό που σας λέμε και ίσως, εν ευθέτω χρόνω, να πάρετε πίσω τη χώρα σας. Η έκταση εγκατάλειψης των ιρλανδικών εθνικών συμφερόντων γίνεται καθαρή αν κοιτάξουμε τη συμφωνία από τρεις πλευρές. Το επιτόκιο, σχεδόν στο 6%, είναι βάναυσα εκβιαστικό. Το Εθνικό Αποθεματικό Ταμείο Συντάξεων, το οποίο είναι το μόνο που μας έχει απομείνει για στρατηγικές επενδύσεις για να ανοικοδομηθεί η οικονομία μας, πρόκειται να παραδοθεί... στις τράπεζες. Η καταστροφική τραπεζική στρατηγική πρόκειται να συνεχιστεί... Και μια άγρια επίθεση στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους με τη μορφή μιας τεράστιας μείωσης του ελάχιστου μισθού, πρόκειται να συμπεριληφθεί στη δεσμευτική συμφωνία. Αν ρωτιόταν ο ιρλανδικός λαός να δεχτεί αυτά τα μέτρα ως αξιοπρεπείς λύσεις στα δικά μας πολύ αληθινά διλήμματα θα τα ψήφιζε; Το γεγονός ότι η απάντηση είναι ένα εμφανές "όχι" μας λέει τη σκληρή αλήθεια: η ιρλανδική δημοκρατία έχει εγκαταλειφθεί από μια κυβέρνηση ζόμπι».
Προφανώς οι Ιρλανδοί δεν έχουν δημοσιογράφους τύπου Μανώλη Καψή ή Μπάμπη Παπαδημητρίου για να μάθουν τα καλά της υποδούλωσης και του προτεκτοράτου και έτσι έχουν κάθε λόγο να μάχονται για τα αληθινά τους συμφέροντα. Μόνο ο κ. Γ. Παπανδρέου βγήκε να πει καλά λόγια για τον δωσίλογο, όπως τον θεωρεί και τον κατονομάζει το σύνολο της πολιτικής και της κοινωνίας της χώρας του, τωρινό πρωθυπουργό της Ιρλανδίας. Προφανώς ανακάλυψε ότι έχουν πολλά κοινά σημεία.
Το πρώτο βήμα για τη συνολική αναδιάρθρωση
Το πρώτο βήμα για τη συνολική αναδιάρθρωση
Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στη νέα ευεργεσία που πρόκειται να δεχθεί η χώρα μας από την τρόικα. Για να συγχρονιστεί ο δικός μας μηχανισμός στήριξης με εκείνον της Ιρλανδίας, οι ηγέτες της ευρωζώνης δέχτηκαν την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ που έχουν υποσχεθεί στη χώρα μας. Χαράς ευαγγέλια για την κυβέρνηση. Αμέσως ο κ. Παπακωνσταντίνου έτρεξε να δηλώσει τα εξής:«Χθες, έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα για τη χώρα. Στο πλαίσιο της συμφωνίας της δανειακής σύμβασης για την Ιρλανδία, η χώρα μας πέτυχε στο Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης να εξεταστεί και η παράλληλη εναρμόνιση του δανειακού προγράμματος της δικής μας χώρας με αυτό της Ιρλανδίας.Με απλά λόγια, να προχωρήσει, αφού παρθούν οι αποφάσεις από τα Κοινοβούλια των υπολοίπων χωρών, σε μια δυνατότητα επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανειακού προγράμματος των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Είναι μια σημαντική στιγμή, για μια σειρά από λόγους. Καταρχάς, γιατί επιβραβεύει μια προσπάθεια που έχει γίνει, γιατί δίνει μια ανάσα στη χώρα μας και δίνει ένα σήμα στις διεθνείς αγορές βιωσιμότητας της προσπάθειας αυτής που κάνουμε. Διότι όλοι γνωρίζουν και όλοι γνώριζαν σε όσες συζητήσεις έχουμε κάνει με ξένους επενδυτές και επέμεναν σε δύο πράγματα. Επέμεναν ότι πρέπει να συνεχιστεί η δημοσιονομική προσαρμογή που κάνουμε και να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε το χρέος μας.
Επέμεναν ότι πρέπει να βάλουμε πάλι μπροστά την αναπτυξιακή διαδικασία. Και αυτό γίνεται μέσα από τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά, ταυτόχρονα, επέμεναν ότι έχουμε και ένα πρόβλημα, που είναι ότι στο τέλος αυτού του Προγράμματος υπάρχουν δύο χρόνια με εξαιρετικά υψηλές δανειακές ανάγκες και συγχρόνως ανάγκες εξόφλησης δανείου για το 2014 - 2015. Με το χθεσινό βήμα, το οποίο πρέπει τώρα να μεταφραστεί σε αποφάσεις Κοινοβουλίων, εξομαλύνεται αυτή η δύσκολη περίοδος. Και αυτό θα ανοίξει μια ώρα νωρίτερα τις διεθνείς αγορές, για να μπορέσουν οι ελληνικές τράπεζες να έχουν χρηματοδότηση, την οποία θα περάσουν στην ελληνική οικονομία, για να πάρει πάλι μπροστά η αναπτυξιακή μηχανή».
Τι να πρωτοπεί κανείς.
Τι να πρωτοπεί κανείς.
Καταρχάς η επιμήκυνση του χρέους δεν γίνεται ποτέ ως «επιβράβευση», αλλά ως αναγνώριση της αδυναμίας του οφειλέτη να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του προς τους δανειστές. Επιμηκύνεται η αποπληρωμή ενός δανείου μόνο όταν ο δανειστής διαπιστώσει ότι ο οφειλέτης δεν μπορεί να πληρώσει και έτσι του μακραίνει το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο καλείται να καλύψει την οφειλή του. Αυτό κάνουν και οι δανειστές της χώρας.
Επιμήκυνση Μνημονίου
Δεύτερο, όπως συμβαίνει με ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση που η τράπεζα του επιμηκύνει την αποπληρωμή ενός δανείου, η επιμήκυνση αυτή δεν είναι ανώδυνη ούτε δίχως επιπρόσθετο κόστος. Έτσι και στην περίπτωση της χώρας. Το ελάχιστο επιτόκιο με το οποίο συζητιέται ότι θα πρέπει να επιβαρυνθεί η Ελλάδα για να αποζημιωθούν οι δανειστές για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους θα είναι τουλάχιστον στο ύψος του αντίστοιχου της Ιρλανδίας, δηλαδή γύρω στο 6%.Τρίτο, η επιμήκυνση αυτή για περίπου 11χρόνια θα σημάνει και την επιμήκυνση του μνημονίου, αλλά πρωτίστως και της δανειακής σύμβασης με βάση την οποία η Ελλάδα έχει οικειοθελώς απεμπολήσει «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει το αγγλικό πρωτότυπο της σύμβασης, την εθνική της κυριαρχία. Με άλλα λόγια, θα συνεχιστεί για 6 επιπλέον χρόνια το καθεστώς της επίσημης κατοχής της χώρας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ με ό,τι σημαίνει αυτό για την εκποίηση και τη μετατροπή της σε «μπανανιά».
Από πού θα τα βρουν;
Επιμήκυνση Μνημονίου
Δεύτερο, όπως συμβαίνει με ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση που η τράπεζα του επιμηκύνει την αποπληρωμή ενός δανείου, η επιμήκυνση αυτή δεν είναι ανώδυνη ούτε δίχως επιπρόσθετο κόστος. Έτσι και στην περίπτωση της χώρας. Το ελάχιστο επιτόκιο με το οποίο συζητιέται ότι θα πρέπει να επιβαρυνθεί η Ελλάδα για να αποζημιωθούν οι δανειστές για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους θα είναι τουλάχιστον στο ύψος του αντίστοιχου της Ιρλανδίας, δηλαδή γύρω στο 6%.Τρίτο, η επιμήκυνση αυτή για περίπου 11χρόνια θα σημάνει και την επιμήκυνση του μνημονίου, αλλά πρωτίστως και της δανειακής σύμβασης με βάση την οποία η Ελλάδα έχει οικειοθελώς απεμπολήσει «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει το αγγλικό πρωτότυπο της σύμβασης, την εθνική της κυριαρχία. Με άλλα λόγια, θα συνεχιστεί για 6 επιπλέον χρόνια το καθεστώς της επίσημης κατοχής της χώρας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ με ό,τι σημαίνει αυτό για την εκποίηση και τη μετατροπή της σε «μπανανιά».
Από πού θα τα βρουν;
Τέταρτο, η επιμήκυνση της αποπληρωμής ενός χρέους είναι πάντα η χειρότερη μορφή διακανονισμού που μπορεί να υποστεί ένας οφειλέτης. Γιατί καταλήγει πάντα να πληρώνει για μακρύτερο χρονικό διάστημα πολύ περισσότερα. Κι επειδή η χώρα δεν διαθέτει τα αναγκαία πλεονάσματα σαν οικονομία για να βρει να τα πληρώσει εξ ιδίων πόρων, θα πρέπει να δανειστεί εκ νέου και έτσι θα καταλήξει με πολύ μεγαλύτερο χρέος στο τέλος. Αυτό άλλωστε ομολογεί κι ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου όταν λέει ότι στόχος της όλης επιμήκυνσης είναι να βγούμε στις αγορές για να δανειστούμε.Φυσικά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ' ό,τι θέλει να τα παρουσιάζει η κυβέρνηση. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις δανειακές ανάγκες που εκτιμά η κυβέρνηση ότι θα έχει το 2011.
(Κλικάρετε την εικόνα). Στον Πίνακα 1 βλέπουμε τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης όπως περιλαμβάνονται στο σχέδιο προϋπολογισμού για το 2011 και δίπλα τους παραθέτουμε τις εκτιμήσεις που έχουν γίνει από άλλες πηγές. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει μαγειρέψει τα στοιχεία σκόπιμα για να υποβαθμίσει τις πραγματικές δανειακές ανάγκες για το 2011, οι οποίες με έναν πρόχειρο υπολογισμό υπερβαίνουν τα 92 δισ. ευρώ από 69,4 δισ. που προϋπολογίζει η κυβέρνηση. Κι αυτά με δεδομένη την εκτίμηση του κρατικού ελλείμματος, όπως γίνεται από την κυβέρνηση. Πού θα βρεθούν τα δάνεια αυτά;Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να δανειστεί τα 22 και πλέον δισ. ευρώ με βραχυπρόθεσμο δανεισμό, δηλαδή eurocommercial paper και έντοκα γραμμάτια τρίμηνης και εξάμηνης διάρκειας, πού θα βρεθούν τα υπόλοιπα 25,2 δισ. ευρώ; Από τις αγορές; Η ίδια η κυβέρνηση έχει πάψει να μιλά για έξοδο στις αγορές μέσα στο 2011. Το έχει μεταθέσει για το 2012, όταν, υποτίθεται, θα αρχίσει η ελληνική οικονομία να έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το κρατικό έλλειμμα θα πλησιάζει στο 3%. Αν δεν ξέραμε την αναλγησία και την πώρωση που διακρίνει τους σημερινούς κυβερνώντες, θα λέγαμε ότι διαθέτουν πολύ χιούμορ για να λένε τέτοια ανέκδοτα.*Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος-αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι" 2/12
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια...
Μαύρο στον μαύρο Δήμαρχο
του Άλκη Γαλδαδά
Την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα πέρασα από το μαγαζί του Ισλάμ (ναι, υπάρχει και τέτοιο όνομα). Είναι ράφτης από το Μπάνγκλα Ντες. Τα ράφια του μικρού του μαγαζιού είναι γεμάτα με σακούλες που έχουν μέσα φούστες, παντελόνια, πουκάμισα, σακάκια. Ρούχα φορεμένα από τους ανθρώπους, που θέλουν κάποιες μετατροπές. Και η γειτονιά φαίνεται να τον εμπιστεύεται γιατί πάντα όποτε πάω έχει δουλειά. Βρήκαμε λοιπόν και το δικό μου ρούχο, έβγαλα και του έδωσα τα τέσσερα Ευρώ που μου είχε πει ότι θέλει, όταν του πήγα το ρούχο. Μου κράτησε τρία Ευρώ. Του θύμισα ότι έπρεπε να μου κρατήσει τέσσερα. Με αποστόμωσε λέγοντας ότι είχε εκτιμήσει λάθος, η δουλειά ήταν λιγότερη. «Κάνει τρία Ευρώ φίλε, ευχαριστώ» μου λέει δίνοντας και το ένα Ευρώ ρέστα πριν προλάβω να πω κάτι άλλο. Ο Ισλάμ είναι από τη χώρα που εκεί ιδρύθηκε και πρόκοψε και η Grameen Bank, δηλαδή η Αγροτική Τράπεζα, που δανείζει μικροποσά σε φτωχούς ανθρώπους (στεγαστικά των 200 Ευρώ και καταναλωτικά των 10 Ευρώ, στους ζητιάνους μάλιστα με 0% επιτόκιο)και εκείνοι αποδείχθηκε ότι τα ξεπληρώνουν παρ’ όλες τις δυσκολίες τους σε ποσοστό 97.2%!
Το βράδυ της ίδιας ημέρας έβαλα μετά από καιρό στην πρίζα την TV για να δω πού είχε φθάσει τελικά η προεκλογική παραφροσύνη. Mega-Channel. Τρέμη-Πρετεντέρης-Τσίμας στα παράθυρα του... 1ου. Κάτω στο ισόγειο, από δεξιά Παφίλης, δίπλα του Καμίνης, σοβαροί αγέλαστοι. Μέχρις εκεί όλα καλά. Δίπλα τους όμως είχαν και τον Νικήτα, που έκανε πραγματικά τη διαφορά. Κρατούσε εκείνη την ώρα ψηλά το προεκλογικό φυλλάδιο της παράταξης Καμίνη και έδειχνε με μανία τη φωτογραφία μιας γυναίκας. Αυτή, αυτή είναι, έλεγε και ξανάλεγε, όντας έξαλλος. «Από τη Βουλγαρία υποψήφια. Ορίστε, είναι από τη Βουλγαρία». Εννοείται ότι όταν μιλάει ο Νικήτας τους σκεπάζει όλους. Περιμέναμε λοιπόν οι πάντες υπομονετικά να πέσουν λίγο οι μπαταρίες του, να πέσει και η ενόχληση που του είχε προκαλέσει, άθελά της φαντάζομαι, η γυναίκα αυτή και θρασύδειλα τη διέσυρε ο κ. Νικήτας. Εκ του ασφαλούς φυσικά, αφού από μια γυναίκα δεν κινδύνευε τόσο να τον πετύχει κάπου, να του ανοίξει και καμιά μύτη ( τότε θυμήθηκα τον Ελύτη στα «Ανοιχτά Χαρτιά», όταν γράφει για εκείνους «που έπρεπε να ρίξουν µια γροθιά εκεί όπου έλειπε»).
Ο Παύλος Τσίμας, ίσως για να τον ξεκολλήσει από το φαιδρό του παραλήρημα, είχε την κακή(;) έμπνευση να του πει ότι κάποιοι εκτός Ελλάδος είχαν την ακόμη χειρότερη έμπνευση, να αναγορεύσουν την Αθήνα ως την πιο βρώμικη πόλη στην Ευρώπη (χωρίς προφανώς να πάρουν την έγκριση του κ. Νικήτα). «Να μου τη στείλετε να τη δω!» (την έκθεσή τους), άρχισε να ωρύεται. Έβλεπες έναν άνθρωπο που τον έπνιγε το δίκιο του. Ο άθλιος Τσίμας κάπως δειλά τόλμησε να συνεχίσει και να τον ρωτήσει: «Δηλαδή εσείς πιστεύετε ότι η Αθήνα δεν είναι βρώμικη;». Βεβαίως και δεν είναι, του απαντά αστράφτοντας και ξαναμμένος πλέον ο Χαρχούδας της πόλης μας. Και φυσικά μας έστειλε. Για χάπια, για ματογιάλια, για τ’ αφτιά μας και για ψυχίατρο.
Τον βλέπεις και αναρωτιέσαι: πώς το κατάντησε το άτομο έτσι η αίσθηση πως απέκτησε εξουσία; Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια. Και από τους τριακόσιους δημοσιογράφους που σιτίζονται στο Πρυτανείο του 9.84 χωρίς να προσφέρουν και σπουδαία πράγματα, κανένας να μην τολμά να του θυμίσει πόσο γυμνός είναι πια. Παρ’ όλα τα τραπεζομάντηλα που του αρέσει να αποσπά από το πλούσιο τραπέζι του και να τυλίγεται με αυτά. Πόσα του σέρνουν και μας αποκαλύπτουν οι πρώην φίλοι του. Πόσα ακόμη πάρκα όπως αυτά στην Πατησίων και τα Εξάρχεια θα ξεπηδήσουν παρά τη θέλησή του αν συνεχίσει να προκαλεί; Πόσο λίγος είναι ο τύπος ακόμη και για μια πόλη που ζει εδώ και τρεις δεκαετίες σε καλπάζουσα παρακμή!
Πόσο λίγοι όμως θα είμαστε κι εμείς αν δεν καταφέρουμε να τον διώξουμε την επόμενη Κυριακή. Αν μείνουμε σπίτι γιατί νομίζουμε πως κάνουμε πέρα όλα τα διλήμματα γυρίζοντας την πλάτη στην ψηφοφορία. Εντάξει ακολουθήσαμε τη συνείδησή μας την περασμένη Κυριακή. Άλλος έριξε μαύρο και στα δυο μεγάλα κόμματα, άλλος δεν εμφανίστηκε καν στο εκλογικό του τμήμα, άλλος έριξε λευκό ή και μια φέτα σαλάμι.( Ένας φίλος που παρακολούθησε στο 55ο Δημοτικό Σχολείο, στην οδό Λιοσίων, την ψηφοφορία όλη την ημέρα, μου έλεγε ότι εκεί είχαν στείλει να ψηφίσουν κατοίκους των Εξαρχείων(!) και σε ένα τμήμα, από τους 500 περίπου εγγεγραμμένους παρουσιάστηκαν μόλις 150 και αρκετοί από αυτούς τους Εξαρχειώτες ψήφισαν Κακλαμάνη). Αλλά έστω αυτά ας ήταν πολιτικές πράξεις έγκυρες για την προηγούμενη Κυριακή. Για την ερχόμενη ισχύουν άλλα.
Για σκεφθείτε τέσσερα επιπλέον χρόνια με έναν Κακλαμάνη ακόμη πιο ξεσαλωμένο. Το να πάμε να ψηφίσουμε για το ποιός θα είναι Δήμαρχος στην πόλη μας, άσχετα από τον εαυτό μας είναι και μια υποχρέωση προς τους άλλους. Ακριβώς όπως το να είμαστε όλοι εμβολιασμένοι έχει άμεση σχέση με το κοινό καλό, αφού αν ο καθένας μας δεν είναι, μπορεί αυτό να κάνει πολλή ζημιά. Την ίδια στιγμή, ας μη φάμε και τη φόλα που πέταξαν μπροστά μας οι αυτιστικές ηγεσίες κάποιων κομμάτων, θεωρώντας ότι ο ανεξάντλητος «σταρχιδισμός» τους θα θεωρηθεί και υψηλή πολιτική. Γιατί ενώ οι προνομιούχες ηγετικές κεφαλές θα συνεχίσουν να ζουν την καλά προφυλαγμένη μέσα στο κομματικό θερμοκήπιο ζωή τους και θα δημιουργείται για εκείνες αυτόματα πολιτικό κεφάλαιο από την κατάρρευση της πόλης, ο οπορτουνισμός τους θα έχει αφήσει εμάς στο έλεος του ατόμου αυτού, των ένστολων Κακλαμανοφρουρών και της μικρής αλλά λαίμαργης ομαδούλας που τον περιβάλλει. Στο έλεος επίσης «βωβών» εργολάβων, που λες και έχει μαγνήτη και τους τραβάει κοντά του (ένας καινούριος εμφανίστηκε να έχει αλισβερίς μαζί του αφού ήδη αγόρασε πάμφθηνα το μισό Μεταξουργείο, μετά την απαξίωσή του φυσικά). Στο έλεος τελικά ενός που η μύτη του δεν λειτουργεί πλέον για να καταλάβει την αποφορά της πόλης, η όρασή του πάσχει από ανήκεστη βλάβη αφού βρίσκει το περιβάλλον γύρω του αγγελικό ενώ η συμπεριφορά του παραπέμπει σε «Ναπολέοντα». Να ορίζει δηλαδή τη ζωή μας ένας άνθρωπος που δεν του χρειάζεται Δημαρχείο αλλά κάτι άλλο (ομοιοκατάληκτο).
Όχι, λοιπόν. Να πάμε να ψηφίσουμε. Και για το χατίρι του ράφτη που ζει τόσο τίμια ανάμεσά μας, της κυρίας από τη Βουλγαρία, για να χάσουν οι Χρυσαυγίτες έναν αβανταδόρο. Και, τέλος, γιατί ζούμε σε μια πόλη που κάποτε μόνον οι δούλοι δεν ψήφιζαν..
Πηγή: Άνεργοι Δημοσιογράφοι
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Πόλεμος στην πλάτη της Ελλάδας
Το νέο άρθρο του Δημήτρη Καζάκη στο ΠΟΝΤΙΚΙ. Εξαιρετικά ανησυχητικό και κατατοπιστικό. Διαβάστε εδώ: Πόλεμος στην πλάτη της Ελλάδας ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Αλέκος Αλαβάνος: Μας ρωτούν: Καλείτε τη νεολαία σε εξέγερση; Τους απαντάμε:Ναι.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ
ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ»
ΣΤΟ ΚΑΜΜΕΝΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΣΑΚΗ:
ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ»
ΣΤΟ ΚΑΜΜΕΝΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΣΑΚΗ:
«Μας ρωτούν: Καλείτε τη νεολαία σε εξέγερση; Τους απαντάμε:Ναι»
Ο Αλέκος Αλαβάνος έκλεισε την προεκλογική καμπάνια της «Ελεύθερης Αττικής» μιλώντας αποκλειστικά για τις νέες και τους νέους:
«Αν οι παλιότεροι έχουν δέκα λόγους να ανατρέψουν κυβέρνηση και τρόικα οι νέοι έχουν χίλιους.
Γιατί ΔΝΤ και Ε.Ε. επιχειρούν να τους επιβάλουν ένα θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς αξιοπρεπείς αμοιβές ή και χωρίς δουλειές και τελικώς χωρίς φωνή. Ένα κόσμο βουβών, που θα στερεί από τους νέους την ίδια τους τη νεανική, ανήσυχη, δημιουργική και πρωτοπόρα φύση.
Η πολιτική της τρόικας δεν είναι από την άποψη αυτή παρά μια συνταγή ηθικού και σωματικού ευνουχισμού των νέων.
Τα πρώτα δείγματα αυτού του κόσμου τα βλέπουμε ήδη. Με την ανεργία ειδικά στους νέους. Την περικοπή των μισθών ειδικά στους νέους. Την κατάργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων ειδικά στους νέους. Την προπαγάνδα που απευθύνεται ειδικά στους νέους για να πείσει ότι η σιωπή είναι πιο αποτελεσματική από τη διαμαρτυρία, η ουρά στον ΟΑΕΔ πιο χρήσιμη από τη διαδήλωση.
Να γλείφεις την εξουσία είναι πιο χρήσιμο από το να τη δαγκώνεις;
Ε, εμείς λέμε δαγκώστε τους. Τώρα, πριν σας καθίσουν στις καρέκλες
Εμείς δεν θέλουμε τη νεολαία κομματικό οπαδό. Θέλουμε μια νεολαία που να κρίνει, να επικρίνει, να αγανακτεί, να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται με νύχια και με δόντια όταν επιχειρούν να περάσουν χειροπέδες στα χέρια και στην ψυχή της.
Να κάνει επί του πεζοδρομίου φύλλο φτερό όλους τους νόμους και τους παιδονόμους που τη στέλνουν στα κάτεργα της ανεργίας και της κακοπληρωμένης ανασφάλιστης εργασίας και της στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση και την προορίζουν για τη μεγάλη δεξαμενή ψυχών μιας φτηνής εργατικής στρατιάς.
Μας ρωτούν: Καλείτε τη νεολαία σε εξέγερση;
Τους απαντάμε: Ναι!
Μας ξαναρωτούν: Άρα θέλετε να ασκήσετε βία;
Και τους απαντάμε: Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής υπήρξε όχι πομπός, αλλά δέκτης της βίας σε αυτή τη σύντομη εκλογική περίοδο, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα είτε εδώ στο καμένο εκλογικό μας κέντρο, το καράβι μας.
Δεν συμφωνούμε όμως, καταγγέλλουμε και καταδικάζουμε απόλυτα την εξουσία που με την σκοπιμότητα, την ηλιθιότητα και τη βία της πιέζει τους νέους να μη γίνουν πολίτες, να γίνουν η αγέλη της αποχής. Τους εξαναγκάζουν να γίνουν εισαγγελείς κάθε ομάδας εργαζομένων που ξεσηκώνονται, είτε των εργαζόμενων στον ΟΣΕ είτε των νοσηλευτών και των γιατρών των νοσοκομείων, είτε των δασοπυροσβεστών. Τους αντιμετωπίζουν ως αδρανές υλικό για την κατασκευή πειθήνιου υπηρετικού προσωπικού οδηγώντας τους σε καταστροφικές ή αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις.
Και μετά είναι η εξουσία, όπως το βιώνουμε αυτές τις μέρες, που εκμεταλλεύεται ασύστολα αυτές τις ανορθόδοξες αντιδράσεις, τις φτάνει στην υπερβολή, τις κάνει μοναδικό θέμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ώστε να σπείρει τον τρόμο και να αναβάλλει την ήττα της που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα.
Ο Αλέκος Αλαβάνος έκλεισε την προεκλογική καμπάνια της «Ελεύθερης Αττικής» μιλώντας αποκλειστικά για τις νέες και τους νέους:
«Αν οι παλιότεροι έχουν δέκα λόγους να ανατρέψουν κυβέρνηση και τρόικα οι νέοι έχουν χίλιους.
Γιατί ΔΝΤ και Ε.Ε. επιχειρούν να τους επιβάλουν ένα θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς αξιοπρεπείς αμοιβές ή και χωρίς δουλειές και τελικώς χωρίς φωνή. Ένα κόσμο βουβών, που θα στερεί από τους νέους την ίδια τους τη νεανική, ανήσυχη, δημιουργική και πρωτοπόρα φύση.
Η πολιτική της τρόικας δεν είναι από την άποψη αυτή παρά μια συνταγή ηθικού και σωματικού ευνουχισμού των νέων.
Τα πρώτα δείγματα αυτού του κόσμου τα βλέπουμε ήδη. Με την ανεργία ειδικά στους νέους. Την περικοπή των μισθών ειδικά στους νέους. Την κατάργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων ειδικά στους νέους. Την προπαγάνδα που απευθύνεται ειδικά στους νέους για να πείσει ότι η σιωπή είναι πιο αποτελεσματική από τη διαμαρτυρία, η ουρά στον ΟΑΕΔ πιο χρήσιμη από τη διαδήλωση.
Να γλείφεις την εξουσία είναι πιο χρήσιμο από το να τη δαγκώνεις;
Ε, εμείς λέμε δαγκώστε τους. Τώρα, πριν σας καθίσουν στις καρέκλες
Εμείς δεν θέλουμε τη νεολαία κομματικό οπαδό. Θέλουμε μια νεολαία που να κρίνει, να επικρίνει, να αγανακτεί, να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται με νύχια και με δόντια όταν επιχειρούν να περάσουν χειροπέδες στα χέρια και στην ψυχή της.
Να κάνει επί του πεζοδρομίου φύλλο φτερό όλους τους νόμους και τους παιδονόμους που τη στέλνουν στα κάτεργα της ανεργίας και της κακοπληρωμένης ανασφάλιστης εργασίας και της στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση και την προορίζουν για τη μεγάλη δεξαμενή ψυχών μιας φτηνής εργατικής στρατιάς.
Μας ρωτούν: Καλείτε τη νεολαία σε εξέγερση;
Τους απαντάμε: Ναι!
Μας ξαναρωτούν: Άρα θέλετε να ασκήσετε βία;
Και τους απαντάμε: Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής υπήρξε όχι πομπός, αλλά δέκτης της βίας σε αυτή τη σύντομη εκλογική περίοδο, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα είτε εδώ στο καμένο εκλογικό μας κέντρο, το καράβι μας.
Δεν συμφωνούμε όμως, καταγγέλλουμε και καταδικάζουμε απόλυτα την εξουσία που με την σκοπιμότητα, την ηλιθιότητα και τη βία της πιέζει τους νέους να μη γίνουν πολίτες, να γίνουν η αγέλη της αποχής. Τους εξαναγκάζουν να γίνουν εισαγγελείς κάθε ομάδας εργαζομένων που ξεσηκώνονται, είτε των εργαζόμενων στον ΟΣΕ είτε των νοσηλευτών και των γιατρών των νοσοκομείων, είτε των δασοπυροσβεστών. Τους αντιμετωπίζουν ως αδρανές υλικό για την κατασκευή πειθήνιου υπηρετικού προσωπικού οδηγώντας τους σε καταστροφικές ή αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις.
Και μετά είναι η εξουσία, όπως το βιώνουμε αυτές τις μέρες, που εκμεταλλεύεται ασύστολα αυτές τις ανορθόδοξες αντιδράσεις, τις φτάνει στην υπερβολή, τις κάνει μοναδικό θέμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ώστε να σπείρει τον τρόμο και να αναβάλλει την ήττα της που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα.
Εμείς, στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, δεν έχουμε κανένα δισταγμό ανάμεσα στους εξεγερμένους και τους βολεμένους, να επιλέξουμε τους εξεγερμένους.
Όσο για τις συμβουλές των μεγαλυτέρων, προσέχετε, φυλαχτείτε, η τρόικα είναι παντοδύναμη, το μνημόνιο είναι η μόνη λύση, επειδή και στη γενιά μου άκουσαν τις ανάλογες συμβουλές μας κυβερνούν ακόμη ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου και ο ανιψιός του Κων/νου Καραμανλή.
Πιστεύω και το πιστεύω βαθιά ότι οι νέοι θα φέρουν γρήγορα τα πάνω κάτω και θα ‘ναι μέρα μεσημέρι.
Όσοι πιστεύουν ότι οι Έλληνες και ειδικά η νέα γενιά έχει δηλώσει υποταγή κάνουν μέγα σφάλμα. Και θα θερίσουν τους άσχημους καρπούς μιας πανάσχημης πολιτικής.
Μας ρωτούν: Κι εσείς δηλαδή θέλετε το μπάχαλο;
Τους απαντάμε : Μα το μπάχαλο υπάρχει ήδη σε εκατομμύρια σπίτια. Τα παιδιά είναι άνεργα, χωρίς προοπτική, χωρίς σκοπό, χωρίς αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Οι γονείς είναι άνεργοι ή με το εισόδημά τους ακρωτηριασμένο. Το μέλλον είναι μαύρο. Η προπαγάνδα του φόβου επιδιώκει την γενική βουβαμάρα.
Τι χειρότερο μπάχαλο μπορεί να υπάρξει από μια τέτοια ανατριχιαστική τάξη; Και όπως ξέρετε αυτού του είδους η δράση θα γεννήσει κάποια στιγμή ανάλογη αντίδραση. Κι εμείς υποσχόμαστε να είμαστε εκεί, παρόντες, στην πρώτη γραμμή.
Μπροστά στις εκλογές οι νέοι έχουν επί της ουσίας δύο δρόμους.
Ο ένας είναι να καταπιούν τα ψέματα της τρόικας και του Παπανδρέου, να υποταχθούν στη μοιρολατρεία, να κάνουν αποχή : να ψηφίσουν δηλαδή για την αναπαραγωγή όχι μόνο της φτώχειας και της ανεργίας και της ανασφάλειας και της κατάστασης πολιορκίας και βουβαμάρας, αλλά και για την αναπαραγωγή της κοροϊδίας, της απάτης και του φόβου. Να βάλουν δηλαδή μόνοι τους φίμωτρο στο μυαλό και στην ψυχή και στο στόμα τους.
Ο άλλος είναι να κάνουν την ψήφο τους πέτρα που πετούν στο τέλμα της κοινωνικής στασιμότητας για να σηκωθεί επιτέλους φουρτούνα που θα οδηγήσει και το μνημόνιο και την τρόικά και την κυβέρνηση του μνημονίου και της τρόικας σε οριστικό ναυάγιο. Και τα σχέδια εναντίον των νέων και εναντίον όλως μας τελικά, για μια Ελλάδα βουβών υπηρετών.
Το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι η αντίσταση, ο αγώνας, η εξέγερση δεν οδηγούν πουθενά.
Το μεγαλύτερο λάθος για τους νέους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές είναι να μην εξεγείρονται για να μην κάνουν λάθος.
Δεν υπάρχει δικαίωμα, ελευθερία, κατάκτηση, αξιοπρέπεια που πίσω της να μην κρύβονται αγώνες και εξεγέρσεις, συνήθως μάλιστα αγώνες και εξεγέρσεις αντίθετες και εχθρικές στη σωφροσύνη της εποχής.
Όσο για τις συμβουλές των μεγαλυτέρων, προσέχετε, φυλαχτείτε, η τρόικα είναι παντοδύναμη, το μνημόνιο είναι η μόνη λύση, επειδή και στη γενιά μου άκουσαν τις ανάλογες συμβουλές μας κυβερνούν ακόμη ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου και ο ανιψιός του Κων/νου Καραμανλή.
Πιστεύω και το πιστεύω βαθιά ότι οι νέοι θα φέρουν γρήγορα τα πάνω κάτω και θα ‘ναι μέρα μεσημέρι.
Όσοι πιστεύουν ότι οι Έλληνες και ειδικά η νέα γενιά έχει δηλώσει υποταγή κάνουν μέγα σφάλμα. Και θα θερίσουν τους άσχημους καρπούς μιας πανάσχημης πολιτικής.
Μας ρωτούν: Κι εσείς δηλαδή θέλετε το μπάχαλο;
Τους απαντάμε : Μα το μπάχαλο υπάρχει ήδη σε εκατομμύρια σπίτια. Τα παιδιά είναι άνεργα, χωρίς προοπτική, χωρίς σκοπό, χωρίς αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Οι γονείς είναι άνεργοι ή με το εισόδημά τους ακρωτηριασμένο. Το μέλλον είναι μαύρο. Η προπαγάνδα του φόβου επιδιώκει την γενική βουβαμάρα.
Τι χειρότερο μπάχαλο μπορεί να υπάρξει από μια τέτοια ανατριχιαστική τάξη; Και όπως ξέρετε αυτού του είδους η δράση θα γεννήσει κάποια στιγμή ανάλογη αντίδραση. Κι εμείς υποσχόμαστε να είμαστε εκεί, παρόντες, στην πρώτη γραμμή.
Μπροστά στις εκλογές οι νέοι έχουν επί της ουσίας δύο δρόμους.
Ο ένας είναι να καταπιούν τα ψέματα της τρόικας και του Παπανδρέου, να υποταχθούν στη μοιρολατρεία, να κάνουν αποχή : να ψηφίσουν δηλαδή για την αναπαραγωγή όχι μόνο της φτώχειας και της ανεργίας και της ανασφάλειας και της κατάστασης πολιορκίας και βουβαμάρας, αλλά και για την αναπαραγωγή της κοροϊδίας, της απάτης και του φόβου. Να βάλουν δηλαδή μόνοι τους φίμωτρο στο μυαλό και στην ψυχή και στο στόμα τους.
Ο άλλος είναι να κάνουν την ψήφο τους πέτρα που πετούν στο τέλμα της κοινωνικής στασιμότητας για να σηκωθεί επιτέλους φουρτούνα που θα οδηγήσει και το μνημόνιο και την τρόικά και την κυβέρνηση του μνημονίου και της τρόικας σε οριστικό ναυάγιο. Και τα σχέδια εναντίον των νέων και εναντίον όλως μας τελικά, για μια Ελλάδα βουβών υπηρετών.
Το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι η αντίσταση, ο αγώνας, η εξέγερση δεν οδηγούν πουθενά.
Το μεγαλύτερο λάθος για τους νέους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές είναι να μην εξεγείρονται για να μην κάνουν λάθος.
Δεν υπάρχει δικαίωμα, ελευθερία, κατάκτηση, αξιοπρέπεια που πίσω της να μην κρύβονται αγώνες και εξεγέρσεις, συνήθως μάλιστα αγώνες και εξεγέρσεις αντίθετες και εχθρικές στη σωφροσύνη της εποχής.
Για τους νέους δεν είναι εποχή για να κάθονται στ’ αυγά τους, αλλά για να πετάξουν αυγά στο σύστημα και για να εκκολάψουν το αυγό ενός αισιόδοξου αύριο.»
Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010
Παραγραφή του χρέους ζητά ο Αλαβάνος
Υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου συνεργασίας με παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους τάχθηκε ο ανεξάρτητος υποψήφιος Περιφερειάρχης Αττικής Αλέκος Αλαβάνος. «Να φύγει το μνημόνιο πάνω από το κεφάλι μας. Καλοδεχούμενες οι εκλογές, υπάρχει και άλλος δρόμος» δήλωσε ο κ. Αλαβάνος απαντώντας στο δίλημμα του πρωθυπουργού για ισχυρή λαϊκή εντολή στις αυτοδιοικητικές ή πρόωρες εθνικές εκλογές... Όσον αφορά την επαναδιαπραγμάτευση δήλωσε ότι "όταν κάποιος χρωστάει λεφτά ελέγχει το λογαριασμούς του. Ήταν το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση». Σύμφωνα με τον κ. Αλαβάνο, στις διεθνείς αγορές, έχει διαμορφωθεί η έννοια του μη νομίμου χρέους. «Εξετάζουμε ένα ένα τα δάνεια. Καταπίπτουν τα δάνεια από ακραία τοκογλυφική συμπεριφορά, και από μίζες σε περιπτώσεις όπως Siemens, Μαντέλη ή Τσουκάτου. Στον Ισημερινό παραγράφηκε το 100% του χρέους του ως αποτέλεσμα διαφθοράς. Το 2000 παραγράφηκε το 50% του χρέους της Ρωσίας και το 2007 το 57% του χρέους της Αργεντινής. Δεν τα χρωστάμε όλα δεν τα πληρώνουμε όλα αυτή θα έπρεπε να είναι η βάση της λογικής μας» υποστήριξε. Όπως ανέφερε, στο πλαίσιο αυτό στόχος πρέπει να είναι η επαναδιαπραγμάτευση και παραγραφή μεγάλου μέρους του χρέους με επιμήκυνση ή αναπροσαρμογή του υπόλοιπου. Ο κ. Αλαβάνος πρόσθεσε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε δημόσιο, αλλά κομματικό τομέα, ενώ ζήτησε σημαντικές περικοπές στις δαπάνες για τους αμυντικούς εξοπλισμούς. «Απορώ και θυμώνω όταν ο Ντέιβιντ Κάμερον και η Άγκελα Μέρκελ έχουν στα προγράμματά τους ουσιαστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Ούτε 1 ευρώ δεν περικόπτει η Ελλάδα, που είναι η 5η χώρα παγκοσμίως σε αγορά αμυντικών εξοπλισμών» ανέφερε, και εντόπισε σαν πρώτο στοιχείο της αμυντικής ικανότητας μιας χώρας την οικονομική της δύναμη και τη δυνατότητα να κάνει ευρύτερες συμμαχίες. Έκανε δε λόγο για χυδαίο ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού που απαξίωνε τους υποψήφιους περιφερειάρχες Αττικής.
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Εδώ είναι Βαλκάνια, εκεί είναι Γαλλία
Η δυναμική παρουσία της νεότητας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των πρόσφατων κινητοποιήσεων στη Γαλλία κατά των σχεδίων της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Σε φωτογραφίες και βίντεο, βλέπουμε εφήβους με αυτοσχέδια πλακάτ, βλέπουμε μαζικές υπαίθριες συνελεύσεις μαθητών, οι οποίοι ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Σε ένα από αυτά διαβάζουμε: «Κάρλα, είμαστε σαν κι εσένα. Μας γ... κι εμάς ο Σακό». Η γενιά των ριάλιτι, του twitter και του Facebook φαίνεται ότι ξέρει να διακρίνει ανάμεσα στην εικονική και την «άλλη» πραγματικότητα.
Ημέρες απότομης πολιτικής ενηλικίωσης ζουν εκατομμύρια νέοι στη Γαλλία, που δεν ζητούν να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη, δεν ονειρεύονται καλά γεράματα ή διορισμό στο Δημόσιο, αλλά εναντιώνονται σε μια πολιτική που διευρύνει τα ήδη αβυσσαλέα κοινωνικά χάσματα. Όταν οι έλληνες μαθητές κάνουν καταλήψεις, αρκετοί ενήλικες μιλούν για μόδα, για ένα εποχιακό φαινόμενο, για άλλη μια αρνητική κληρονομιά της μεταπολίτευσης. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι μαθητές συνήθως κινητοποιούνται για υπαρκτά προβλήματα του σχολείου τους, π.χ., να μην πέφτουν σοβάδες και ψευδοροφές στα κεφάλια τους (όπως συνέβη πρόσφατα στο Λύκειο Πεύκων στη Θεσσαλονίκη) κατά κανόνα αποσιωπάται. Αντίθετα, κάποιοι ειρωνεύονται τους μαθητές γιατί τολμούν να ζητούν κατάργηση του μνημονίου!
Στην Ελλάδα ζητήθηκε από γονείς και καθηγητές να συνεργαστούν με την αστυνομία, να γίνουν καταδότες των παιδιών και των μαθητών τους που συμμετέχουν στις καταλήψεις. Αύριο ίσως να ζητηθεί από τους εφήβους να καταδίδουν τους καθηγητές και τους γονείς τους που τους επέτρεψαν να κάνουν κατάληψη ή τους συμμαθητές τους που τους εμπόδισαν να μπουν στην τάξη.
Ίσως τα ελληνικά υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη θα έπρεπε να στείλουν μια αντιπροσωπεία τους στη Γαλλία για να δείξει στους «κουτόφραγκους» πώς να σφίξουν τα λουριά στα ανεύθυνα παιδιά τους. Επίσης θα έπρεπε οι έλληνες πολιτικοί σχολιαστές που κατά καιρούς κατακεραυνώνουν τους απεργούς και τους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους, να βγουν στα γαλλικά κανάλια και να αρθρογραφήσουν στον γαλλικό Τύπο ώστε να διαφωτίσουν το 69% των Γάλλων, οι οποίοι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις. Σίγουρα θα τους υποδέχονταν με χαρά και ανακούφιση.
Μαριάννα Τζιαντζή
Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Αντιπαράθεση στο ευρώ: Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά
Με τα όσα είπε ο κ. Γιούνκερ έδωσε μεγάλα περιθώρια στην αριστερή κριτική του ευρώ και της πορείας ευρωποποίησης της Ελλάδας. Όταν ο ίδιος ο επικεφαλής του Eurogroup δέχεται ότι η πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία συνδέεται με τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας (από την οποία μάλιστα η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά), δεν είναι ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για την Αριστερά;
Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση δεν είναι η ρητή αποκαθήλωση της αστικής προπαγάνδας για «ισχυρή οικονομία της Ελλάδας» μέσω της συμμετοχής στην ΟΝΕ και το ευρώ;Μούδιασαν και αδιαφόρησαν οι ηγεσίες της Αριστεράς από τις δηλώσεις αυτές και ουδόλως τις αξιοποίησαν πολιτικά, ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ σημαντική, ίσως και καθοριστική, πολιτική παρέμβαση. Μούδιασε, όπως είναι φυσικό, εκείνη η πτέρυγα που από δεκαετίες έχει ως σημαία της τον ευρωπαϊσμό. Η πτέρυγα αυτή, η λεγόμενη ανανεωτική, υιοθέτησε όλα τα ψεύτικα αστικά επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση του ευρωπαϊσμού στη λαϊκή συνείδηση. Π.χ. για τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σιώπησαν οι «ανανεωτικοί» μας μπροστά στην πραγματικότητα που έδειχνε ότι τα λεφτά που μας παίρνει η Ε.Ε., μέσα από την εκτίναξη των εισαγωγών της χώρας από την ΕΕ, είναι πολλαπλάσια από τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σε ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία εισέρρεαν από ευρωπαϊκές ενισχύσεις κατ’ έτος 4 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν περίπου 14 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο ετησίως. Πράγμα που προφανώς καταδεικνύει ότι η Ε.Ε. επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας, ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική, καθώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώθηκε (ελέω κριτηρίων Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας) σε ό,τι ήταν συμβατό με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Κι ας μην μιλήσουμε για τους τόκους των δανείων του δημόσιου χρέους. Δεν είδαν, δεν διάβασαν, οι «ανανεωτικοί» μας, πουθενά γι’ αυτά. Ούτε άκουσαν ποτέ τον απλό κόσμο να λέει ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια. Και τώρα που τους τα λέει ο ίδιος ο Γιούνκερ, κάνουν τους κουφούς.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του Περισσού σχεδόν αδιαφόρησε για τις δηλώσεις Γιούνκερ. Παρά τις διακηρύξεις για ανυπακοή στην Ε.Ε. και έξοδο από την Ε.Ε., δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επιδιώκουν πραγματικά ρήγματα στην πολιτική της Ε.Ε. Κι όταν δίνεται η δυνατότητα να υπάρξουν τέτοια, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ αρχίζει τους μαξιμαλισμούς, υιοθετώντας μια στάση που παρά τα μεγάλα λόγια, μάλλον δεν βοηθά στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχει αντικειμενικά η δυνατότητα να αμφισβητηθεί με μαζικούς όρους το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, ο Περισσός απαντά ότι αυτό δεν έχει νόημα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν και παλιότερα, όταν π.χ. υπήρχαν οι όροι να αναπτυχθεί μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο Ευρωσύνταγμα –με το ΟΧΙ να κερδίζει στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία.Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ηγεσιών, εκείνο που σήμερα συνειδητοποιεί κάθε αγωνιστής της Αριστεράς που παρεμβαίνει μέσα στην κοινωνία είναι ότι το κυρίαρχο μέχρι πρότινος ρεύμα του ευρωπαϊσμού έχει σπάσει. Αυτό δίνει μεγάλες δυνατότητες στην Αριστερά, με πρώτο κεντρικό στόχο την έξοδο της Ελλάδας από το Σύμφωνο Σταθερότητας –μάλλον ταυτόσημη και συνακόλουθη η έξοδος από το ευρώ– που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για μια άλλη πορεία του τόπου.
Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση δεν είναι η ρητή αποκαθήλωση της αστικής προπαγάνδας για «ισχυρή οικονομία της Ελλάδας» μέσω της συμμετοχής στην ΟΝΕ και το ευρώ;Μούδιασαν και αδιαφόρησαν οι ηγεσίες της Αριστεράς από τις δηλώσεις αυτές και ουδόλως τις αξιοποίησαν πολιτικά, ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ σημαντική, ίσως και καθοριστική, πολιτική παρέμβαση. Μούδιασε, όπως είναι φυσικό, εκείνη η πτέρυγα που από δεκαετίες έχει ως σημαία της τον ευρωπαϊσμό. Η πτέρυγα αυτή, η λεγόμενη ανανεωτική, υιοθέτησε όλα τα ψεύτικα αστικά επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση του ευρωπαϊσμού στη λαϊκή συνείδηση. Π.χ. για τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σιώπησαν οι «ανανεωτικοί» μας μπροστά στην πραγματικότητα που έδειχνε ότι τα λεφτά που μας παίρνει η Ε.Ε., μέσα από την εκτίναξη των εισαγωγών της χώρας από την ΕΕ, είναι πολλαπλάσια από τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σε ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία εισέρρεαν από ευρωπαϊκές ενισχύσεις κατ’ έτος 4 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν περίπου 14 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο ετησίως. Πράγμα που προφανώς καταδεικνύει ότι η Ε.Ε. επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας, ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική, καθώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώθηκε (ελέω κριτηρίων Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας) σε ό,τι ήταν συμβατό με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Κι ας μην μιλήσουμε για τους τόκους των δανείων του δημόσιου χρέους. Δεν είδαν, δεν διάβασαν, οι «ανανεωτικοί» μας, πουθενά γι’ αυτά. Ούτε άκουσαν ποτέ τον απλό κόσμο να λέει ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια. Και τώρα που τους τα λέει ο ίδιος ο Γιούνκερ, κάνουν τους κουφούς.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του Περισσού σχεδόν αδιαφόρησε για τις δηλώσεις Γιούνκερ. Παρά τις διακηρύξεις για ανυπακοή στην Ε.Ε. και έξοδο από την Ε.Ε., δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επιδιώκουν πραγματικά ρήγματα στην πολιτική της Ε.Ε. Κι όταν δίνεται η δυνατότητα να υπάρξουν τέτοια, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ αρχίζει τους μαξιμαλισμούς, υιοθετώντας μια στάση που παρά τα μεγάλα λόγια, μάλλον δεν βοηθά στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχει αντικειμενικά η δυνατότητα να αμφισβητηθεί με μαζικούς όρους το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, ο Περισσός απαντά ότι αυτό δεν έχει νόημα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν και παλιότερα, όταν π.χ. υπήρχαν οι όροι να αναπτυχθεί μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο Ευρωσύνταγμα –με το ΟΧΙ να κερδίζει στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία.Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ηγεσιών, εκείνο που σήμερα συνειδητοποιεί κάθε αγωνιστής της Αριστεράς που παρεμβαίνει μέσα στην κοινωνία είναι ότι το κυρίαρχο μέχρι πρότινος ρεύμα του ευρωπαϊσμού έχει σπάσει. Αυτό δίνει μεγάλες δυνατότητες στην Αριστερά, με πρώτο κεντρικό στόχο την έξοδο της Ελλάδας από το Σύμφωνο Σταθερότητας –μάλλον ταυτόσημη και συνακόλουθη η έξοδος από το ευρώ– που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για μια άλλη πορεία του τόπου.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ελεύθερη Αττική: Συνάντηση Αλαβάνου με στελέχη του ΠΑΣΟΚ
Σε στελέχη από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ μίλησε σήμερα το απόγευμα ο Αλ. Αλαβάνος στα Γραφεία της Ελεύθερης Αττικής, στην οδό Καμπάνη 2. Μεταξύ των άλλων ανέφερε: "Ο μεγάλος αριθμός των συνδυασμών στην Περιφέρεια Αττικής, όπου ψηφίζει ο μισός σχεδόν ελληνικός λαός, η ιδιότυπη σύνθεσή τους με την διασπορά υποψηφίων από τη δεξιά, το κέντρο, την αριστερά σε δύο και τρία ψηφοδέλτια δείχνουν τη μεγάλη ρευστότητα της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Μερικοί έχουν αρχίσει ήδη να μοιρολογούν για τη δύση ενός πολιτικού τοπίου που οδήγησε την χώρα μας στη σημερινή καταστροφή. Άλλοι, όπως εμείς, καλωσορίζουμε μια ανατολή που φέρνει μαζί της την ελπίδα και το καινούργιο.
Δεν είμαστε το μόνο ψηφοδέλτιο που συναντώνται αγωνιστές της αριστεράς με αγωνιστές που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν όμως θεμελιακές διαφορές με τα άλλα. Θα αναφέρω τρεις από αυτές:
Πρώτο: Όσοι είναι μαζί μας από τον σοσιαλιστικό χώρο δεν θέλουν να «πείσουν» ούτε να «πιέσουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε να είναι παρόντες επειδή δεν πήραν το επίσημο χρίσμα. Αγωνίζονται με πάθος για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, που περισσότερο από όλους προσβάλλει τον δικό τους χώρο, και μαζί το πρόγραμμα της τρόικα.
Δεύτερο: Η αντίθεσή τους δεν περιορίζεται χρονικά μέχρι την ημέρα της εκλογής ούτε μένει στα λόγια. Έχουν δεχθεί με την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ ένα δύσκολο, σκληρό και ενδεχομένως με τίμημα εγχείρημα: η Περιφέρεια να λειτουργήσει σε σύγκρουση με τους μνημονιακούς νόμους, να υπερασπισθεί το Σύνταγμα και να αρνηθεί να εφαρμόσει τους αντισυνταγματικούς νόμους της τρόικα. Να γίνει θεσμική βάση για την ανατροπή.
Τρίτο: Ένα σπίτι μπορεί, μαζί με τα νέα, να φτιαχτεί και από παλιά υλικά, και να είναι μάλιστα όμορφο. Αρκεί τα υλικά αυτά να έχουν περάσει το πέρασμα του χρόνου, χωρίς να σαπίσουν ή να αποσαρθρωθούν. Τότε έχουν την ανθεκτικότητα που τους δίνει αυτή η δοκιμασία και συνθέτουν το καινούργιο χωρίς κηλίδες από το παλιό. Είναι για μας εξαιρετικά σημαντικό ότι τέτοιες ακριβώς είναι οι παρουσίες στο εγχείρημά μας.»
Δεν είμαστε το μόνο ψηφοδέλτιο που συναντώνται αγωνιστές της αριστεράς με αγωνιστές που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν όμως θεμελιακές διαφορές με τα άλλα. Θα αναφέρω τρεις από αυτές:
Πρώτο: Όσοι είναι μαζί μας από τον σοσιαλιστικό χώρο δεν θέλουν να «πείσουν» ούτε να «πιέσουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε να είναι παρόντες επειδή δεν πήραν το επίσημο χρίσμα. Αγωνίζονται με πάθος για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, που περισσότερο από όλους προσβάλλει τον δικό τους χώρο, και μαζί το πρόγραμμα της τρόικα.
Δεύτερο: Η αντίθεσή τους δεν περιορίζεται χρονικά μέχρι την ημέρα της εκλογής ούτε μένει στα λόγια. Έχουν δεχθεί με την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ ένα δύσκολο, σκληρό και ενδεχομένως με τίμημα εγχείρημα: η Περιφέρεια να λειτουργήσει σε σύγκρουση με τους μνημονιακούς νόμους, να υπερασπισθεί το Σύνταγμα και να αρνηθεί να εφαρμόσει τους αντισυνταγματικούς νόμους της τρόικα. Να γίνει θεσμική βάση για την ανατροπή.
Τρίτο: Ένα σπίτι μπορεί, μαζί με τα νέα, να φτιαχτεί και από παλιά υλικά, και να είναι μάλιστα όμορφο. Αρκεί τα υλικά αυτά να έχουν περάσει το πέρασμα του χρόνου, χωρίς να σαπίσουν ή να αποσαρθρωθούν. Τότε έχουν την ανθεκτικότητα που τους δίνει αυτή η δοκιμασία και συνθέτουν το καινούργιο χωρίς κηλίδες από το παλιό. Είναι για μας εξαιρετικά σημαντικό ότι τέτοιες ακριβώς είναι οι παρουσίες στο εγχείρημά μας.»
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Ελένη Πορτάλιου για το δήμο Αθηναίων
Σταθήκαμε απέναντι στον Κακλαμάνη, δεν δεχόμαστε την πολιτική του μνημονίου ως δεδομένη.
Σε σημερινή συζήτηση με τους υποψηφίους δημάρχους Αθηναίων στην πρωινή εκπομπή του MEGA και στους δημοσιογράφους Γ. Καμπουράκη και Γ. Οικονομέα, η υπ. δημάρχος Ελ. Πορτάλιου μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Η κρίση στην πόλη, από τη μεριά του λαϊκού κόσμου που μας ενδιαφέρει, έχει τρεις πτυχές:
η πρώτη αφορά στις νέες μορφές φτώχειας, δηλαδή συμπολίτες μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, λόγω των πολιτικών του μνημονίου και τα νέα μέτρα, η δεύτερη αφορά στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στο Δήμο, δηλαδή στις κοινωνικές υποδομές για τα σχολεία, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους ηλικιωμένους, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τα άτομα με αναπηρία. Όλο αυτό το κοινωνικό κράτος καταρρέει γιατί δεν χρηματοδοτείται και γιατί η διαχείριση δεν γίνεται επ’ ωφελεία των ασθενέστερων αλλά υπέρ των ισχυρών οικονομικά συμφερόντων και, η τρίτη διάσταση της κρίσης στην πόλη αφορά στην οικολογική κρίση του λεκανοπεδίου και την κλιματική αλλαγή, που θα έχει εκτός των άλλων και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.
Σε αυτό το σύνολο των προβλημάτων πρέπει να τοποθετηθούμε, και πρέπει να ξέρουμε ότι η κεντρική πολιτική διαπλέκεται με την τοπική. Πρέπει η κοινωνία να απελευθερωθεί από το στενό κορσέ του μνημονίου. Διότι, το 40% των πόρων που δίνει το κράτος στην αυτοδιοίκηση κόβονται. Και αυτό θα γίνει, όποιος δήμαρχος και να βγει εάν δεν υπάρξει σκληρή σύγκρουση με την κυβέρνηση.
Διεκδικούμε τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που να φέρει πίσω τα κλεμμένα. Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι το μνημόνιο είναι δεδομένο. Ότι η πολιτική είναι δεδομένη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προτείνουμε ένα φθηνό, οικολογικό και συμμετοχικό πρόγραμμα, όχι επειδή θέλουμε να διαχειριστούμε τη φτώχεια αλλά επειδή θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους λίγους πόρους επ’ ωφελεία του λαϊκού κόσμου στις γειτονίες.»
Για τη δημοτική αρχή Κακλαμάνη:
«Με τον κ. Κακλαμάνη έχουμε συγκρουστεί σχεδόν σε όλα τα θέματα. Ξεκινώντας από τον Ελαιώνα που είναι και σήμερα επίκαιρος και φτάνοντας στο Κύπρου και Πατησίων και στο Κτήμα Δρακόπουλου. Έχουμε δουλέψει με τους ενεργούς πολίτες και έχουμε αναχαιτίσει την πολιτική του κ. Κακλαμάνη.»
«Η κρίση στην πόλη, από τη μεριά του λαϊκού κόσμου που μας ενδιαφέρει, έχει τρεις πτυχές:
η πρώτη αφορά στις νέες μορφές φτώχειας, δηλαδή συμπολίτες μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, λόγω των πολιτικών του μνημονίου και τα νέα μέτρα, η δεύτερη αφορά στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στο Δήμο, δηλαδή στις κοινωνικές υποδομές για τα σχολεία, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους ηλικιωμένους, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τα άτομα με αναπηρία. Όλο αυτό το κοινωνικό κράτος καταρρέει γιατί δεν χρηματοδοτείται και γιατί η διαχείριση δεν γίνεται επ’ ωφελεία των ασθενέστερων αλλά υπέρ των ισχυρών οικονομικά συμφερόντων και, η τρίτη διάσταση της κρίσης στην πόλη αφορά στην οικολογική κρίση του λεκανοπεδίου και την κλιματική αλλαγή, που θα έχει εκτός των άλλων και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.
Σε αυτό το σύνολο των προβλημάτων πρέπει να τοποθετηθούμε, και πρέπει να ξέρουμε ότι η κεντρική πολιτική διαπλέκεται με την τοπική. Πρέπει η κοινωνία να απελευθερωθεί από το στενό κορσέ του μνημονίου. Διότι, το 40% των πόρων που δίνει το κράτος στην αυτοδιοίκηση κόβονται. Και αυτό θα γίνει, όποιος δήμαρχος και να βγει εάν δεν υπάρξει σκληρή σύγκρουση με την κυβέρνηση.
Διεκδικούμε τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που να φέρει πίσω τα κλεμμένα. Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι το μνημόνιο είναι δεδομένο. Ότι η πολιτική είναι δεδομένη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προτείνουμε ένα φθηνό, οικολογικό και συμμετοχικό πρόγραμμα, όχι επειδή θέλουμε να διαχειριστούμε τη φτώχεια αλλά επειδή θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους λίγους πόρους επ’ ωφελεία του λαϊκού κόσμου στις γειτονίες.»
Για τη δημοτική αρχή Κακλαμάνη:
«Με τον κ. Κακλαμάνη έχουμε συγκρουστεί σχεδόν σε όλα τα θέματα. Ξεκινώντας από τον Ελαιώνα που είναι και σήμερα επίκαιρος και φτάνοντας στο Κύπρου και Πατησίων και στο Κτήμα Δρακόπουλου. Έχουμε δουλέψει με τους ενεργούς πολίτες και έχουμε αναχαιτίσει την πολιτική του κ. Κακλαμάνη.»
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου
Υπάρχουν εκείνοι που δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση και κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν τσουβάλια με δισεκατομμύρια ποντάροντας στην εξαθλίωση και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν εκείνοι που υπηρετούν πρόθυμα μέσα από το μετερίζι της πολιτικής τους τραπεζίτες και τα γκόλντεν μπόις απολαμβάνοντας και οι ίδιοι την εφήμερη ευημερία και την απατηλή ασφάλεια που τους παρέχουν τα ελεγχόμενα και οι σωματοφύλακες. Υπάρχουν εκείνοι που προστατευμένοι μέσα στα υλικά αγαθά τους, τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, τα σπίτια με την περίφραξη και τα εκατομμύρια στην Ελβετία δεν έχουν καταλάβει και πιστεύουν πως δε θα νιώσουν ποτέ τις συνέπειες της οικονομικής παγκόσμιας κρίσης.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι οι πολλοί, που τους έχει αγγίξει η κρίση, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να δράσουν. Κλεισμένοι μέσα στο καβούκι τους, έχουν υψώσει γύρω τους το τείχος της άρνησης και του φόβου, έχουν περιχαρακωθεί μέσα στα όρια του εαυτού τους, άντε και της οικογένειάς τους (το πολύ) και ελπίζουν πως η εξουσία δε θα τους αφήσει στη μοίρα τους. Με σκυμμένο κεφάλι δέχονται τον εξευτελισμό τον δικό τους και των συνανθρώπων τους, ελπίζοντας ότι η αποδοχή του καθεστώτος θα λειτουργήσει ευνοϊκά γι αυτούς.
Σ’ όλους αυτούς αφιερώνω το διήγημα του Ένγκαρ Άλαν Πόε: Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Αριστούργημα, όπως τα περισσότερα από τα διηγήματά του. Το ανέσυρα από τη μνήμη μου γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο γενικά, μου το θύμισαν έντονα.
Προκαλεί δέος η ανάγνωσή του, η μοναδική ατμόσφαιρα που τόσο καλά ήξερε να δημιουργεί ο μεγάλος συγγραφέας, η δύναμη των εικόνων και των περιγραφών, η πυκνότητα του νοήματος. Είναι κρίμα το ότι, αν οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων διαβάσουν το διήγημα, δε θα θελήσουν να το καταλάβουν. Η στιγμή που θα το καταλάβουν θα έρθει. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Όταν οι τράπεζες θα καταρρέουν, όταν οι μισητοί κυβερνώντες θα έχουν χάσει τους προστάτες τους, όταν οι μάζες των πεινασμένων θα εισβάλλουν στις επαύλεις των χορτασμένων και θα τις λεηλατούν, όταν ο θάνατος θα έχει πάρει τη μορφή της εξαθλίωσης και της καταστροφικής μανίας που οι ίδιοι εκτρέφουν με την αδιαφορία τους, θα είναι πολύ αργά για να ζητήσουν έλεος. Χαίρονται που ο λαός δεν έχει αντιδράσει ακόμα, όπως θα όφειλε να κάνει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο καθυστερεί η εξέγερση (γιατί θα έρθει - αυτό είναι το μόνο βέβαιο), τόσο συσσωρεύεται η οργή, η απελπισία, η τρέλα, τόσο πιο ανεξέλεγκτο θα είναι το ξέσπασμα. Όμως είναι γνωστό ότι: μωραίνει Ζευς, ον βούλεται απολέσαι.
Παρόλα αυτά τους αφιερώνω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ίσως κάποιος το κατανοήσει. Και επειδή δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλο το διήγημα, ιδού η περίληψή του:
Η πανούκλα (ο Κόκκινος Θάνατος) έχει απλώσει τα φτερά της πάνω στη χώρα και οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά μέσα στους πόνους και την αιμορραγία. Αλλά ο πρίγκιπας Πρόσπερο είναι ευτυχισμένος, ατρόμητος και σοφός. Καλεί χίλιους χαροκόπους από τον κύκλο των ιπποτών και των κυριών της αυλής του και αποσύρεται στη βαθιά μοναξιά ενός από τους οχυρωμένους πύργους του. Κλείνει ερμητικά τις πύλες, ώστε ούτε η απόγνωση να μπει μέσα ούτε η ξέφρενη ευθυμία να γλιστρήσει έξω. Έχει φροντίσει να φέρει διασκεδαστές, μουσικούς, χορευτές και εκλεκτά κρασιά. Υπάρχει ασφάλεια. Ο Κόκκινος Θάνατος είναι έξω.
Τον πέμπτο ή έκτο μήνα, όταν η πανούκλα έχει φτάσει στη χειρότερη στιγμή της, ο πρίγκιπας Πρόσπερο καλεί τους χίλιους καλεσμένους του σε ένα φαντασμαγορικό χορό μεταμφιεσμένων. Ο Πόε μας μιλά για τα εφτά σαλόνια με το διαφορετικό χρώμα διακόσμησης το καθένα και τους φανταιζίστικα ντυμένους καλεσμένους. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουν ανάμεσά τους ένα τρομακτικό καλεσμένο, τυλιγμένο από την κορφή ως τα νύχια σε σάβανα, ραντισμένα με άλικους λεκέδες. Η μάσκα του πιστή απομίμηση του προσώπου ενός άκαμπτου πτώματος. Ο ξένος έχει ντυθεί Κόκκινος Θάνατος!
Όλοι παγώνουν και ο πρίγκιπας Πρόσπερο συνέρχεται πρώτος απ’ το ξάφνιασμα και τον τρόμο και, κρατώντας ένα εγχειρίδιο, ακολουθεί την αποτρόπαια μορφή μέσα από τα χρωματιστά δωμάτια. Όταν φτάνει στο μαύρο δωμάτιο, η μορφή στρέφεται και τον κοιτά και ο πρίγκιπας σωριάζεται νεκρός στο πάτωμα. Τότε επιτέλους οι καλεσμένοι κινούνται, αρπάζουν τον άγνωστο και αφήνουν μια κραυγή, όταν, βγάζοντάς του τα σάβανα και τη μάσκα, δε βρίσκουν χειροπιαστή μορφή από κάτω.
Ο Κόκκινος Θάνατος είχε έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάστηκαν νεκροί. «Και οι φλόγες έσβησαν στους τρίποδες. Και το σκοτάδι και η αποσύνθεση και ο Κόκκινος Θάνατος άπλωσαν την απόλυτη κυριαρχία τους παντού».
Υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι οι πολλοί, που τους έχει αγγίξει η κρίση, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να δράσουν. Κλεισμένοι μέσα στο καβούκι τους, έχουν υψώσει γύρω τους το τείχος της άρνησης και του φόβου, έχουν περιχαρακωθεί μέσα στα όρια του εαυτού τους, άντε και της οικογένειάς τους (το πολύ) και ελπίζουν πως η εξουσία δε θα τους αφήσει στη μοίρα τους. Με σκυμμένο κεφάλι δέχονται τον εξευτελισμό τον δικό τους και των συνανθρώπων τους, ελπίζοντας ότι η αποδοχή του καθεστώτος θα λειτουργήσει ευνοϊκά γι αυτούς.
Σ’ όλους αυτούς αφιερώνω το διήγημα του Ένγκαρ Άλαν Πόε: Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Αριστούργημα, όπως τα περισσότερα από τα διηγήματά του. Το ανέσυρα από τη μνήμη μου γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο γενικά, μου το θύμισαν έντονα.
Προκαλεί δέος η ανάγνωσή του, η μοναδική ατμόσφαιρα που τόσο καλά ήξερε να δημιουργεί ο μεγάλος συγγραφέας, η δύναμη των εικόνων και των περιγραφών, η πυκνότητα του νοήματος. Είναι κρίμα το ότι, αν οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων διαβάσουν το διήγημα, δε θα θελήσουν να το καταλάβουν. Η στιγμή που θα το καταλάβουν θα έρθει. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Όταν οι τράπεζες θα καταρρέουν, όταν οι μισητοί κυβερνώντες θα έχουν χάσει τους προστάτες τους, όταν οι μάζες των πεινασμένων θα εισβάλλουν στις επαύλεις των χορτασμένων και θα τις λεηλατούν, όταν ο θάνατος θα έχει πάρει τη μορφή της εξαθλίωσης και της καταστροφικής μανίας που οι ίδιοι εκτρέφουν με την αδιαφορία τους, θα είναι πολύ αργά για να ζητήσουν έλεος. Χαίρονται που ο λαός δεν έχει αντιδράσει ακόμα, όπως θα όφειλε να κάνει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο καθυστερεί η εξέγερση (γιατί θα έρθει - αυτό είναι το μόνο βέβαιο), τόσο συσσωρεύεται η οργή, η απελπισία, η τρέλα, τόσο πιο ανεξέλεγκτο θα είναι το ξέσπασμα. Όμως είναι γνωστό ότι: μωραίνει Ζευς, ον βούλεται απολέσαι.
Παρόλα αυτά τους αφιερώνω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ίσως κάποιος το κατανοήσει. Και επειδή δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλο το διήγημα, ιδού η περίληψή του:
Η πανούκλα (ο Κόκκινος Θάνατος) έχει απλώσει τα φτερά της πάνω στη χώρα και οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά μέσα στους πόνους και την αιμορραγία. Αλλά ο πρίγκιπας Πρόσπερο είναι ευτυχισμένος, ατρόμητος και σοφός. Καλεί χίλιους χαροκόπους από τον κύκλο των ιπποτών και των κυριών της αυλής του και αποσύρεται στη βαθιά μοναξιά ενός από τους οχυρωμένους πύργους του. Κλείνει ερμητικά τις πύλες, ώστε ούτε η απόγνωση να μπει μέσα ούτε η ξέφρενη ευθυμία να γλιστρήσει έξω. Έχει φροντίσει να φέρει διασκεδαστές, μουσικούς, χορευτές και εκλεκτά κρασιά. Υπάρχει ασφάλεια. Ο Κόκκινος Θάνατος είναι έξω.
Τον πέμπτο ή έκτο μήνα, όταν η πανούκλα έχει φτάσει στη χειρότερη στιγμή της, ο πρίγκιπας Πρόσπερο καλεί τους χίλιους καλεσμένους του σε ένα φαντασμαγορικό χορό μεταμφιεσμένων. Ο Πόε μας μιλά για τα εφτά σαλόνια με το διαφορετικό χρώμα διακόσμησης το καθένα και τους φανταιζίστικα ντυμένους καλεσμένους. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουν ανάμεσά τους ένα τρομακτικό καλεσμένο, τυλιγμένο από την κορφή ως τα νύχια σε σάβανα, ραντισμένα με άλικους λεκέδες. Η μάσκα του πιστή απομίμηση του προσώπου ενός άκαμπτου πτώματος. Ο ξένος έχει ντυθεί Κόκκινος Θάνατος!
Όλοι παγώνουν και ο πρίγκιπας Πρόσπερο συνέρχεται πρώτος απ’ το ξάφνιασμα και τον τρόμο και, κρατώντας ένα εγχειρίδιο, ακολουθεί την αποτρόπαια μορφή μέσα από τα χρωματιστά δωμάτια. Όταν φτάνει στο μαύρο δωμάτιο, η μορφή στρέφεται και τον κοιτά και ο πρίγκιπας σωριάζεται νεκρός στο πάτωμα. Τότε επιτέλους οι καλεσμένοι κινούνται, αρπάζουν τον άγνωστο και αφήνουν μια κραυγή, όταν, βγάζοντάς του τα σάβανα και τη μάσκα, δε βρίσκουν χειροπιαστή μορφή από κάτω.
Ο Κόκκινος Θάνατος είχε έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάστηκαν νεκροί. «Και οι φλόγες έσβησαν στους τρίποδες. Και το σκοτάδι και η αποσύνθεση και ο Κόκκινος Θάνατος άπλωσαν την απόλυτη κυριαρχία τους παντού».
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Ελεύθερη Αττική: Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής
"Θα ήθελα να τονίσω θετικά μερικά διακριτικά στοιχεία του συνδυασμού μας. Επιμένουμε στην εναλλακτική λύση, με επίκεντρο το θέμα της παραγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Επιμένουμε στην κινηματική αντίληψη, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του δημάρχου της Μαριναλέντα «πρόκειται για μια εξουσία που αναλαμβάνει ο ίδιος ο λαός, προκειμένου να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει».
Επιδιώκουμε την περιφέρεια ως εστία παραγωγής μιας αντι-τρόικα πολιτικής, για να χρησιμοποιήσω πάλι μια φράση του Γκορντίγιο «μια κόντρα εξουσία». Στη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου μας βάζουμε κριτήρια τόσο πολιτικής όσο και ήθους. Δεν είναι απολίτικο αυτό. Το έχω ξαναπεί, η εντιμότητα είναι μια επαναστατική αρετή ακόμα κι αν τη συναντάμε σε ένα συντηρητικό πολίτη, ειδικά αυτή την εποχή του βούρκου που ζούμε...".
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ"
Επιδιώκουμε την περιφέρεια ως εστία παραγωγής μιας αντι-τρόικα πολιτικής, για να χρησιμοποιήσω πάλι μια φράση του Γκορντίγιο «μια κόντρα εξουσία». Στη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου μας βάζουμε κριτήρια τόσο πολιτικής όσο και ήθους. Δεν είναι απολίτικο αυτό. Το έχω ξαναπεί, η εντιμότητα είναι μια επαναστατική αρετή ακόμα κι αν τη συναντάμε σε ένα συντηρητικό πολίτη, ειδικά αυτή την εποχή του βούρκου που ζούμε...".
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ"
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Θα ξεπουλήσουν και τα βράχια
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα...
Πριν από λίγο διάβασα μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα http://skouzekaifilonos.gr/. Έχει τίτλο: "η αγορά, η έννομη τάξη, οι μεταφορείς και η δημοκρατία μας!". Όταν όμως έφτασα προς το τέλος της ανάγνωσης κόντεψα να πέσω από την καρέκλα μου. Αυτό το έπαθα στο σημείο που η αιτιολογική έκθεση της διάταξης για την τιμωρία των ανυπάκουων φορτηγατζήδων αναφέρεται στο σεβασμό του Συντάγματος και της έννομης τάξης! Δηλαδή το Σύνταγμα είναι ένας καταστατικός χάρτης που ισχύει μόνο για τους κυβερνώμενους και όχι για τους κυβερνώντες και τους φίλους τους. Τελικά όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα, ειδικά αν είναι γουρούνια (χωρίς να έχω τίποτα με τα συμπαθητικά πραγματικά γουρουνάκια). Διαβάστε:
Οταν ο κ. Δασκαλόπουλος, Πρόεδρος του ΣΕΒ, δηλώνει τα ακόλουθα:
"Η συντεχνιακή αδιαλλαξία αποτελεί πρόκληση για μία κοινωνία που σήμερα δοκιμάζεται πολύ σκληρά. Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της αγοράς και της οικονομίας. Νομίζω ότι τούτες της ημέρες η κοινωνία έχει πια συνειδητοποιήσει ότι τα προνόμια που οι διάφορες κλειστές συντεχνίες .......
αποσπούσαν και απομυζούσαν όλα αυτά τα χρόνια από ένα πρόθυμο πελατειακό κράτος συγκαταλέγονται στα αίτια που οδήγησαν τον τόπο μας στη σημερινή του κατάντια", (Newslit.gr)
Τότε η κυβέρνηση του Γεωργίου του Β' Παπανδρέου του Γ' σπεύδει να νομοθετήσει (με τροπολογία στο νομοσχέδιο για την περαίωση) :
- Oτι τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών όποιος, ενώ τελεί υπό καθεστώς επίταξης προσωπικών υπηρεσιών, ή είναι ιδιοκτήτης, ή νομέας, ή χρήστης πράγματος που έχει επιταχθεί, αρνείται να συμμορφωθεί, ή παραλείπει να εκτελέσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την επίταξη και σε περίπτωση που η άρνηση συμμόρφωσης γίνεται κατ’ εξακολούθηση, ο υπαίτιος τιμωρείται με ποινή κάθειρξης.
- Οτι άρνηση συμμόρφωσης συνιστά η μη εκτέλεση συγκεκριμένης εντολής του αρμόδιου δημόσιου οργάνου, η μη εκτέλεση μεταφορικού ή άλλου έργου, κατά το συνήθη τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, η εγκατάλειψη του επιταγμένου πράγματος ή η χρησιμοποίησή του για την παρακώλυση των συγκοινωνιών, ή για την πρόκληση κοινής ανάγκης.
- Οτι η άρνηση συμμόρφωσης διαπιστώνεται αυτεπαγγέλτως από τον εισαγγελέα ή μετά από αναφορά του αρμόδιου υπουργού, ή όποιου έχει έννομο συμφέρον.
- Οτι εφόσον συντρέχουν τα προαναφερόμενα πραγματικά περιστατικά, με απόφαση του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, μπορεί να αφαιρεθεί η άδεια άσκησης επαγγέλματος ή η άδεια δημόσιας χρήσης του πράγματος.
- Οτι σε περίπτωση έκτακτης, επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, με απόφαση του αρμόδιου υπουργού μπορεί να ανατίθεται η άσκηση δημόσιας ή κοινωφελούς υπηρεσίας, ή δραστηριότητας δημόσιας χρήσης σε οχήματα μηχανήματα ή άλλα μέσα ιδιωτικής χρήσης.
Και ξέρετε σε τι υποτίθεται ότι αποσκοπεί η ρύθμιση αυτή;
Οπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση "στην αντιμετώπιση οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργούνται από την άρνηση συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων που έχουν τεθεί υπό καθεστώς επίταξης προσωπικών υπηρεσιών ή είναι ιδιοκτήτες επιταγμένων πραγμάτων να σεβαστούν το Σύνταγμα, αλλά και τις ίδιες τις βασικές λειτουργίες της έννομης τάξης και της κοινωνίας (!!!!)
Εν ολίγοις δηλαδή "αγορά" = έννομη τάξη!!! Και όποιος δεν τη σέβεται, όχι μόνο διαπράττει έγκλημα, αλλά παραβιάζει και το Σύνταγμα ο παλιοφασίστας!!!!
Και άντε μετά να μιλήσει κανείς για .... "δημοκρατία" !!!!
Οταν ο κ. Δασκαλόπουλος, Πρόεδρος του ΣΕΒ, δηλώνει τα ακόλουθα:
"Η συντεχνιακή αδιαλλαξία αποτελεί πρόκληση για μία κοινωνία που σήμερα δοκιμάζεται πολύ σκληρά. Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της αγοράς και της οικονομίας. Νομίζω ότι τούτες της ημέρες η κοινωνία έχει πια συνειδητοποιήσει ότι τα προνόμια που οι διάφορες κλειστές συντεχνίες .......
αποσπούσαν και απομυζούσαν όλα αυτά τα χρόνια από ένα πρόθυμο πελατειακό κράτος συγκαταλέγονται στα αίτια που οδήγησαν τον τόπο μας στη σημερινή του κατάντια", (Newslit.gr)
Τότε η κυβέρνηση του Γεωργίου του Β' Παπανδρέου του Γ' σπεύδει να νομοθετήσει (με τροπολογία στο νομοσχέδιο για την περαίωση) :
- Oτι τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών όποιος, ενώ τελεί υπό καθεστώς επίταξης προσωπικών υπηρεσιών, ή είναι ιδιοκτήτης, ή νομέας, ή χρήστης πράγματος που έχει επιταχθεί, αρνείται να συμμορφωθεί, ή παραλείπει να εκτελέσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την επίταξη και σε περίπτωση που η άρνηση συμμόρφωσης γίνεται κατ’ εξακολούθηση, ο υπαίτιος τιμωρείται με ποινή κάθειρξης.
- Οτι άρνηση συμμόρφωσης συνιστά η μη εκτέλεση συγκεκριμένης εντολής του αρμόδιου δημόσιου οργάνου, η μη εκτέλεση μεταφορικού ή άλλου έργου, κατά το συνήθη τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, η εγκατάλειψη του επιταγμένου πράγματος ή η χρησιμοποίησή του για την παρακώλυση των συγκοινωνιών, ή για την πρόκληση κοινής ανάγκης.
- Οτι η άρνηση συμμόρφωσης διαπιστώνεται αυτεπαγγέλτως από τον εισαγγελέα ή μετά από αναφορά του αρμόδιου υπουργού, ή όποιου έχει έννομο συμφέρον.
- Οτι εφόσον συντρέχουν τα προαναφερόμενα πραγματικά περιστατικά, με απόφαση του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, μπορεί να αφαιρεθεί η άδεια άσκησης επαγγέλματος ή η άδεια δημόσιας χρήσης του πράγματος.
- Οτι σε περίπτωση έκτακτης, επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, με απόφαση του αρμόδιου υπουργού μπορεί να ανατίθεται η άσκηση δημόσιας ή κοινωφελούς υπηρεσίας, ή δραστηριότητας δημόσιας χρήσης σε οχήματα μηχανήματα ή άλλα μέσα ιδιωτικής χρήσης.
Και ξέρετε σε τι υποτίθεται ότι αποσκοπεί η ρύθμιση αυτή;
Οπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση "στην αντιμετώπιση οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργούνται από την άρνηση συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων που έχουν τεθεί υπό καθεστώς επίταξης προσωπικών υπηρεσιών ή είναι ιδιοκτήτες επιταγμένων πραγμάτων να σεβαστούν το Σύνταγμα, αλλά και τις ίδιες τις βασικές λειτουργίες της έννομης τάξης και της κοινωνίας (!!!!)
Εν ολίγοις δηλαδή "αγορά" = έννομη τάξη!!! Και όποιος δεν τη σέβεται, όχι μόνο διαπράττει έγκλημα, αλλά παραβιάζει και το Σύνταγμα ο παλιοφασίστας!!!!
Και άντε μετά να μιλήσει κανείς για .... "δημοκρατία" !!!!
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Δήμαρχο καλό βρίσκεις, αλλά στην... Ανδαλουσία,
αντιεξουσιαστικά online: Δήμαρχο καλό βρίσκεις, αλλά στην... Ανδαλουσία,: "«Πολλοί αγρότες στις κολλεκτίβες ήταν αγράμματοι. Είχαν όμως πίστη, πρακτική κοινή λογική, πνεύμα θυσίας και θέληση να δημιουργήσουν ένα καινούργιο κόσμο...» ΓΚΑΣΤΟΝ ΛΕΒΑΛ «Ούτε Φράνκο, ούτε Στάλιν».."
Του Γιώργου Βότση,*
Σαν εξωγήινο αντιμετώπιζαν τον καλεσμένο στην εκπομή τους (15-9-10 MEGA) ο Δ. Καμπουράκης και ο Γ. Οικονομέας. Σαν να 'θελαν να τον αγγίξουν με το δάχτυλο για να διαπιστώσουν ότι είναι αληθινός. Και δεν είχαν άδικο, με τόσα πρωτάκουστα που έλεγε για το χωριό του στην Ανδαλουσία -μια αδιανόητη στην εποχή μας όαση ελευθεριακής κοινωνίας, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη ζούγκλα του πιο βάρβαρου καπιταλισμού. Μια αυτόνομη κομμούνα.
Με αδιόρατο χαμόγελο και καθαρά μάτια ο γκριζομάλλης και γενειοφόρος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, καθηγητής της Ιστορίας, εκλέγεται συνεχώς τα τελευταία 30 χρόνια και με ποσοστό περί το 75% δήμαρχος στο μεγαλοχώρι (με 2.700 κατοίκους) Μαριναλέντα, όπου: η καλλιεργούμενη γη, τα εργοστάσια και τα σπίτια ανήκουν στον δήμο. Κάθε φαμίλια πληρώνει συμβολικό ενοίκιο 15 ευρώ το μήνα. Ολοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι, για 6,5 ώρες την ημέρα, παίρνουν 47 ευρώ μεροκάματο (περί τα 1.200 ευρώ το μήνα) είτε στα χωράφια είτε στα εργοστάσια είτε στις υπηρεσίες, και το ίδιο ο διευθυντής και ο δήμαρχος με τον ανειδίκευτο εργάτη. Σχολεία, γήπεδα και ιατρεία είναι του δήμου. Υπάρχει εκκλησία για τους ελάχιστους πιστούς, αλλά όχι και ιερείς («Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε ούτε έναν παπά...», είπε γελώντας ο δήμαρχος). Δεν υπάρχουν αστυνομία, δικαστήρια και κρατητήρια -με μηδενική βεβαίως εγκληματικότητα. Ενας μόνο αιρετός λαϊκός δικαστής αντιμετωπίζει παραβατικές συμπεριφορές χωρίς ποινές και τις προσωπικές διαφορές με νουθεσίες. Μοναδικό κέντρο αποφάσεων για όλα οι γενικές συνελεύσεις, τακτικές και έκτακτες.
Εξανέστη ο Καμπουράκης: «Δηλαδή, κύριε δήμαρχε, δεν μπορώ να έχω δικά μου δυο- τρία σπίτια να τ' αγοράζω και να τα πουλάω; Τι σόι ελευθερία είναι αυτή;».
«Οχι, δεν μπορείτε. Η κατοικία είναι δικαίωμα. Οχι εμπόρευμα ή επιχείρηση. Και δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς οικονομική δημοκρατία, δηλαδή ισότητα».
Πιο πονηρός ο Οικονομέας: «Μας κουφάνατε με όλα αυτά τα απίστευτα θαύματα. Δεν μπορεί, κάτι κρύβετε! Οπως έκρυβε πολλά και η Σοβιετική Ενωση, που την έχετε, προφανώς, πρότυπο».
«Το καθεστώς στη Σοβ. Ενωση ήταν κρατικός καπιταλισμός» το ξέκοψε, με μια μονοκοντυλιά, ο καταφανώς αντιεξουσιαστής δήμαρχος.
Με τόση ασχετοσύνη και κόντρα τον αδυσώπητο τηλεοπτικό χρόνο, άντε να εξηγήσει ο παράξενος δήμαρχος ποια πρότυπα έχει η κολεκτίβα της Μαριναλέντα και πως δεν ήρθε ξαφνικά ουρανοκατέβατη.
Είχε, πάντως, την άνεση να μιλήσει στο τριήμερο φεστιβάλ των αντιεξουσιαστών της Θεσσαλονίκης για την Αμεση Δημοκρατία και σε ολονύκτιες συζητήσεις στην Αθήνα, με τους ανήσυχους νέους της Πετρούπολης και τα διψασμένα παιδιά των Εξαρχείων:
* Για τους σκληρούς αγώνες 12 χρόνων (γενικές απεργίες, πορείες, συγκρούσεις με την κρατική καταστολή και τους μπράβους των γαιοκτημόνων, καταλήψεις, απεργίες πείνας κ.ά.) που έφεραν τη νίκη: αναγκάστηκαν το κράτος και ο τοπικός γαιοκτήμονας να παραχωρήσουν στον δήμο τη νομή της αγροτικής γης -κι έτσι μπήκαν οι βάσεις της κολεκτίβας. «Δεν θέλουν να δώσουν την ιδιοκτησία, αλλά κι εμείς δεν τη θέλουμε. Η γη δεν ανήκει σε κανένα. Την κληρονομούμε από τους προγόνους μας, την καλλιεργούμε και οφείλουμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας βελτιωμένη» («Αυγή» 19-9-10).
* Για την άσβεστη στο συλλογικό υποσυνείδητο ιστορική μνήμη: παράδοση ενάμιση αιώνα σχεδόν έχουν οι κομμούνες και οι κολεκτίβες στην Ισπανία, με τους αναρχικούς να πρωτοστατούν. Αποτέλεσαν την πεμπτουσία της Ισπανικής Επανάστασης (1936-38), καθώς οργανώθηκαν και εκατοντάδες από τους αγρότες και τους εργάτες στην Καταλονία, την Ανδαλουσία, την Αραγόνα, τη Λεβάντε και την Καστίλη. Καταπολεμήθηκε άγρια από το μεγάλο κεφάλαιο, την καθολική Εκκλησία και από όλα τα πολιτικά κόμματα- και πιο λυσσαλέα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο και τους σταλινικούς κομμουνιστές.
* Για την έμπρακτη απόδειξη ότι (όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα) «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην Ανδαλουσία, που μαστίζεται από την ανεργία και την ανέχεια (το 2% των γαιοκτημόνων κατέχει το 50% της καλλιεργήσιμης γης, τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας), στην πραγματική όαση της Μαριναλέντα «δεν υπάρχει ανισότητα, δεν έχουμε ανεργία, δεν μας εκμεταλλεύονται οι γαιοκτήμονες, ο πλούτος που παράγουμε επιστρέφει στον εργάτη...».
Δεν είναι αφελής ο δήμαρχος Γκορντίγιο για να ονειρεύεται ότι Μαριναλέντα μπορούν να ξεφυτρώσουν ξαφνικά παντού στον κόσμο. Τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας για μια ελευθεριακή κοινωνική οργάνωση υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο πάθος στον τόπο όπου γεννήθηκε η αθηναϊκή δημοκρατία: αυτοδιεύθυνση, αποκέντρωση, αλληλοβοήθεια, οικονομική ισότητα, αλληλεγγύη -συνθήκες, δηλαδή, που διασφαλίζουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αποφασίζουν για τη μοίρα τους και να ζουν ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Είναι πλεονασμός -λέει- να μιλάμε για άμεση δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι παρά μόνον άμεση. Η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του αστικού κοινοβουλίου δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε αντιπροσωπευτική, αφού ο ρόλος εντολέως και εντολοδόχου αντιστρέφεται: οι υποτιθέμενοι εντολείς (ο λαός) αποξενώνονται από τα κέντρα αποφάσεων και οι θεωρητικά εντολοδόχοι (οι επαγγελματίες πολιτικοί) αυτονομούνται και αποφασίζουν για πάρτη τους. «Η δημοκρατία που μας πουλάνε από την τηλεόραση -λέει ο Γκορντίγιο- είναι η δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, των ληστών του ΔΝΤ και των τραπεζών...».
Μας βρήκε και μας τα 'πε στις παραμονές εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, που κατ' εξοχήν προσφέρεται ως πεδίον εφαρμογής αρχών της άμεσης δημοκρατίας.
Αλλά για μας πέρα βρέχει... Τα αναξιόπιστα πολιτικά κόμματα, υπεύθυνα απολύτως για την πολύπλευρη κρίση και το χάλι μας, εννοούν, με απύθμενο θράσος, να μας υποδείξουν τώρα και ποιους θα ψηφίσουμε!
Και τους εννέα (!) υποψήφιους περιφερειάρχες της Αττικής είχε καλέσει την περασμένη Δευτέρα στην εκπομπή του (ALTER) ο Ν. Χατζηνικολάου. Με τους μισούς απ' αυτούς της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, μόνον ο Κ. Διάκος των Οικολόγων Πράσινων μίλησε για τους αναγκαίους, ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, που θα ενεργοποιήσουν τους πολίτες στα κέντρα αποφάσεων. Φαίνεται ότι εντυπωσίασε ώς και τον Χατζηνικολάου, που την επομένη ακούστηκε στο ραδιόφωνό του να λέει: «Να μου το θυμηθείτε, από τις κάλπες ο Διάκος θα βγει... Μητροπολίτης».
Δύο φορές, ώς τώρα, στόχος απόπειρας δολοφονίας, ο αντιεξουσιαστής δήμαρχος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, στις λίγες μέρες που φιλοξενήθηκε εδώ, πρόβαλε την κολεκτίβα της Μαριναλέντα ως χειροπιαστή επιβεβαίωση της διαχρονικά αναλλοίωτης αλήθειας: Δεν υπάρχει ελπίδα για έναν ανθρώπινο κόσμο, όσο η κοινωνία παραμένει παθητική, αδρανής και υποταγμένη, όσο δεν αυτενεργεί, δεν αυτονομείται, δεν χειραφετείται, δεν παίρνει στα χέρια της την απελευθέρωσή της, χωρίς μεσσίες και διαμεσολαβητές.
Δέσμιοι της αλαζονικής μιζέριας τους οι αρχομανείς ηγέτες της δικής μας Αριστεράς καμώνονται πως ούτε τον άκουσαν ούτε τον είδαν.
*Του Γιώργου Βότση, στην Ελευθεροτυπία της 27/9/2010
"ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ"
ΠΡΙΝ Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς: "ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ": Πορείες και 24ωρες κλ...: "H ερχόμενη Τετάρτη 29 Σεπτέμβρη, που ορίστηκε ως ημέρα πανευρωπαϊκής απεργιακής και αγωνιστικής δράσης από πολλά συνδικάτα στην Ευρώπη, α..."
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Ή πληρώνεις ή... δεν πληρώνεις
Το παρακάτω άρθρο του Δημ. Καζάκη δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ της 23ης Σεπτεμβρίου 2010
Ή πληρώνεις ή... δεν πληρώνεις ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Ή πληρώνεις ή... δεν πληρώνεις ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Πωλείται η Ελλάδα σε τιμή ευκαιρίας
Διαβάζοντας το δεύτερο μνημόνιο (επικαιροποιημένο το λένε, λες και έχει σημασία το όνομα που θα δοθεί στην προδοσία) διαβάζω (και δε πιστεύω στα μάτια μου) το παρακάτω απόσπασμα: «Δίχως προκατάληψη προς το Σύνταγμα της Ελλάδος, η Κυβέρνηση θα υιοθετήσει νομοσχέδιο ώστε να αντιμετωπίσει τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση των δημοσίων έργων και των επενδύσεων γενικότερα. Το νομοσχέδιο θα πρέπει μεταξύ των άλλων να: συντομεύει και απλοποιεί τις δικαστικές διαδικασίες προσφυγών κατά απονομών συμβολαίων ή αποφάσεων απαλλοτριώσεων γης. συντομεύει τις προθεσμίες για την χορήγηση αδειών από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο στην Αθήνα. απλοποιεί και συντομεύει τις διαδικασίες για την ολοκλήρωση μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και της έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων για έργα υποδομής».
Συνεπώς η κυβέρνηση έχει δεχθεί την κατ' ουσία κατάργηση του Συντάγματος. Έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της προδοσίας. Η βούληση των δανειστών μας υπερισχύει της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας, της προστασίας της δημόσιας περιουσίας και των αρχαιολογικών χώρων, της προστασίας του περιβάλλοντος και των δασών.
Σε συνάρτηση με την παραπάνω ρύθμιση ήρθε το σύνθημα του ΓΑΠ από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (το λένε αξιοποίηση - δεν είπαμε ότι επινοούν ωραίες λέξεις για την προδοσία;)
Γι αυτό ξεπούλημα θα αφήσω να μιλήσει το Μαρικάκι από το ΠΟΝΤΙΚΙ.
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Κυβέρνηση χρεοκοπίας
Από την ανεξάρτητη εφημερίδα της αριστεράς ΠΡΙΝ το πιο κάτω άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ: "Οι ξένοι παράγοντες άρχισαν να το ομολογούν όλο και πιο ανοιχτά ότι το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ, στο οποίο μας οδήγησε η κυβέρνηση..."
Η συνέχεια εδώ:
ΠΡΙΝ Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς: Κυβέρνηση χρεοκοπίας:
Για το πώς θα τους διώξουμε μας δίνει μια ιδέα το σκίτσο από την εφημερίδα "Ο δρόμος της Αριστεράς"
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Οικονομική αποσύνθεση
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Παράδεισος κερδοσκοπικής αγυρτείας η Ελλάδα | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Ακολουθώντας την παράδοση του ιστολογίου μεταφέρω για άλλη μια φορά το καινούργιο άρθρο του Δημ. Καζάκη. Χωρίς σχόλια. Μόνο με λίγους στίχους του Κώστα Βάρναλη:
"Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".
Παράδεισος κερδοσκοπικής αγυρτείας η Ελλάδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
"Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".
Παράδεισος κερδοσκοπικής αγυρτείας η Ελλάδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία ...
"Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία ...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία".
Η παραπάνω στροφή από το ποίημα «Πρέβεζα» του Κώστα Καρυωτάκη στριφογυρίζει στο μυαλό μου, καθώς παρακολουθώ τις δηλώσεις των ανασχηματισθέντων μελών της φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνησης. Θλίβομαι καθώς βλέπω αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα των νέων (αλλά και μετακινηθέντων σε άλλο πόστο) υπουργών. Πρόσωπα που είναι μάσκες, οι οποίες μάταια προσπαθούν να καλύψουν την υποκρισία, τη φιλαυτία, την αλαζονεία, την έλλειψη αιδούς, τη λατρεία της εξουσίας.
Θλίβομαι γιατί πρωτίστως οι σειρήνες της εξουσίας δεν επιτρέπουν στα άτομα πίσω απ’ τις μάσκες να δουν το μέλλον τους, την απέχθεια του λαού, το τέλος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, που είναι πολύ κοντά. Το βλέπουν όλοι εκτός απ’ τους ίδιους. Η ανάληψη μιας θέσης τυφλώνει τόσο που δεν επιτρέπει στους περισσότερους να αντιληφθούν την παγίδα που έχει στηθεί. Μπορεί κάποτε αυτοί οι άνθρωποι να είχαν ένα όραμα. Αυτό το κάποτε είναι πια χαμένο στο χρόνο, ξεχασμένο κι από τους ίδιους. Τώρα είναι η μέθη της εξουσίας, η ψευδαίσθηση της δύναμης, η αναπλήρωση του κενού της ύπαρξης. Αλλά είναι ενήλικες και οι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους. Αν πήραν την απόφαση να υπηρετήσουν τον άκρατο καπιταλισμό και να στρέψουν την πλάτη στον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη έχουν ακέραια την ευθύνη για την απόφασή τους. Και για τις συνέπειές της.
Αυτός ο τόπος προδόθηκε για άλλη μια φορά από εκείνους που εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πάνω τους στηρίξαμε τις ελπίδες μας. Για μια πραγματική αλλαγή. Μια δίκαιη διακυβέρνηση. Ένα κοινωνικό κράτος και μια κοινωνία που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη. Και αντί γι` αυτό βρεθήκαμε μπροστά σε μια ανελέητη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στους πιο άγριους εφιάλτες μας. Και αυτή η πολιτική εφαρμόζεται από το κόμμα που εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των φτωχών και των αδυνάτων. Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα του λαϊκισμού, αλλά σε λίγο δεν θα τον πιστεύει κανείς. Άλλωστε είσαι ό,τι κάνεις και όχι ό,τι λες. Και από τις πράξεις τους ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση αποδεικνύονται σύμμαχοι των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων. Πειθήνια όργανα των δανειστών, εφαρμόζουν μια βάρβαρη πολιτική και εκμεταλλεύονται το φόβο των ανθρώπων για να πετύχουν την συντριβή της αντίδρασής τους. Η πολιτική τους στρέφει τη μια κοινωνική τάξη κατά της άλλης και πετυχαίνει δυστυχώς το στόχο της σε μεγάλο βαθμό, γιατί αυτό το κακό μας βρήκε απροετοίμαστους και κλεισμένους στο καβούκι μας να ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για τον εαυτό μας με τη στενή έννοια.
Υπάρχει φόβος. Σ’ αυτόν στηρίζεται πάντα μια μισητή εξουσία. Τον καλλιεργούν. Όλοι τον νιώθουν. Φόβος για το τι θα ξημερώσει, φόβος για το αν θα απολυθείς, αν θα βρεις δουλειά, αν θα μειωθεί κι άλλο ο μισθός σου, αν θα εξακολουθήσεις να τον εισπράττεις, αν θα πάρεις σύνταξη, αν θα μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς. Φόβος μήπως χάσεις το σπίτι σου ή αν θα έχεις δυνατότητα να ταΐσεις τα παιδιά σου. Και δίπλα στην αβεβαιότητα σε όλα υπάρχει μια βεβαιότητα: τα χρέη που διογκώνονται. Χρέη σε επίπεδο προσωπικό και σε επίπεδο χώρας. Κίνδυνος να σου πάρουν το σπίτι, ακόμα και τη χώρα.
Έχουν στερήσει το χαμόγελο από τα πρόσωπα των εξωστρεφών ελλήνων. Οι υπουργοί και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στράφηκαν συντεταγμένα και υπάκουα κατά του ελληνικού λαού, κατά των ανθρώπων στους οποίους οφείλουν την εξουσία για την οποία τόσο κορδώνονται. Δε θα βρίσκονταν εκεί, εάν δεν είχαν εξαπατήσει το λαό. Η ύβρις όμως δεν μένει ατιμώρητη. Οι Έλληνες το ξέρουν αυτό καλά.
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση. Όσο φοβόμαστε θα μας ελέγχουν και θα περιορίζουν τα δικαιώματα μας και το ζωτικό μας χώρο. Εκεί που φτάσαμε δεν έχει νόημα να υποχωρήσουμε κι άλλο. Ας μην αφεθούμε να οδηγηθούμε στην εξαθλίωση για να αντιδράσουμε. Σε λίγο δε θα έχουμε τίποτα πια να χάσουμε. Ας αντιστρέψουμε την εικόνα. Ας γίνουμε εμείς οι επικίνδυνοι. Πρέπει να βρούμε τρόπο να ανακτήσουμε την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη. Είναι το κλειδί για την επιβίωση. Και σ’ αυτή την κατάσταση ανάγκης που βρεθήκαμε δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Η κυβέρνηση επιτέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του λαού. Ας της «επιτεθούμε» κι εμείς. Σ’ αυτήν και τα αφεντικά της.
Η παραπάνω στροφή από το ποίημα «Πρέβεζα» του Κώστα Καρυωτάκη στριφογυρίζει στο μυαλό μου, καθώς παρακολουθώ τις δηλώσεις των ανασχηματισθέντων μελών της φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνησης. Θλίβομαι καθώς βλέπω αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα των νέων (αλλά και μετακινηθέντων σε άλλο πόστο) υπουργών. Πρόσωπα που είναι μάσκες, οι οποίες μάταια προσπαθούν να καλύψουν την υποκρισία, τη φιλαυτία, την αλαζονεία, την έλλειψη αιδούς, τη λατρεία της εξουσίας.
Θλίβομαι γιατί πρωτίστως οι σειρήνες της εξουσίας δεν επιτρέπουν στα άτομα πίσω απ’ τις μάσκες να δουν το μέλλον τους, την απέχθεια του λαού, το τέλος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, που είναι πολύ κοντά. Το βλέπουν όλοι εκτός απ’ τους ίδιους. Η ανάληψη μιας θέσης τυφλώνει τόσο που δεν επιτρέπει στους περισσότερους να αντιληφθούν την παγίδα που έχει στηθεί. Μπορεί κάποτε αυτοί οι άνθρωποι να είχαν ένα όραμα. Αυτό το κάποτε είναι πια χαμένο στο χρόνο, ξεχασμένο κι από τους ίδιους. Τώρα είναι η μέθη της εξουσίας, η ψευδαίσθηση της δύναμης, η αναπλήρωση του κενού της ύπαρξης. Αλλά είναι ενήλικες και οι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους. Αν πήραν την απόφαση να υπηρετήσουν τον άκρατο καπιταλισμό και να στρέψουν την πλάτη στον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη έχουν ακέραια την ευθύνη για την απόφασή τους. Και για τις συνέπειές της.
Αυτός ο τόπος προδόθηκε για άλλη μια φορά από εκείνους που εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πάνω τους στηρίξαμε τις ελπίδες μας. Για μια πραγματική αλλαγή. Μια δίκαιη διακυβέρνηση. Ένα κοινωνικό κράτος και μια κοινωνία που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη. Και αντί γι` αυτό βρεθήκαμε μπροστά σε μια ανελέητη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στους πιο άγριους εφιάλτες μας. Και αυτή η πολιτική εφαρμόζεται από το κόμμα που εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των φτωχών και των αδυνάτων. Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα του λαϊκισμού, αλλά σε λίγο δεν θα τον πιστεύει κανείς. Άλλωστε είσαι ό,τι κάνεις και όχι ό,τι λες. Και από τις πράξεις τους ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση αποδεικνύονται σύμμαχοι των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων. Πειθήνια όργανα των δανειστών, εφαρμόζουν μια βάρβαρη πολιτική και εκμεταλλεύονται το φόβο των ανθρώπων για να πετύχουν την συντριβή της αντίδρασής τους. Η πολιτική τους στρέφει τη μια κοινωνική τάξη κατά της άλλης και πετυχαίνει δυστυχώς το στόχο της σε μεγάλο βαθμό, γιατί αυτό το κακό μας βρήκε απροετοίμαστους και κλεισμένους στο καβούκι μας να ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για τον εαυτό μας με τη στενή έννοια.
Υπάρχει φόβος. Σ’ αυτόν στηρίζεται πάντα μια μισητή εξουσία. Τον καλλιεργούν. Όλοι τον νιώθουν. Φόβος για το τι θα ξημερώσει, φόβος για το αν θα απολυθείς, αν θα βρεις δουλειά, αν θα μειωθεί κι άλλο ο μισθός σου, αν θα εξακολουθήσεις να τον εισπράττεις, αν θα πάρεις σύνταξη, αν θα μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς. Φόβος μήπως χάσεις το σπίτι σου ή αν θα έχεις δυνατότητα να ταΐσεις τα παιδιά σου. Και δίπλα στην αβεβαιότητα σε όλα υπάρχει μια βεβαιότητα: τα χρέη που διογκώνονται. Χρέη σε επίπεδο προσωπικό και σε επίπεδο χώρας. Κίνδυνος να σου πάρουν το σπίτι, ακόμα και τη χώρα.
Έχουν στερήσει το χαμόγελο από τα πρόσωπα των εξωστρεφών ελλήνων. Οι υπουργοί και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στράφηκαν συντεταγμένα και υπάκουα κατά του ελληνικού λαού, κατά των ανθρώπων στους οποίους οφείλουν την εξουσία για την οποία τόσο κορδώνονται. Δε θα βρίσκονταν εκεί, εάν δεν είχαν εξαπατήσει το λαό. Η ύβρις όμως δεν μένει ατιμώρητη. Οι Έλληνες το ξέρουν αυτό καλά.
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση. Όσο φοβόμαστε θα μας ελέγχουν και θα περιορίζουν τα δικαιώματα μας και το ζωτικό μας χώρο. Εκεί που φτάσαμε δεν έχει νόημα να υποχωρήσουμε κι άλλο. Ας μην αφεθούμε να οδηγηθούμε στην εξαθλίωση για να αντιδράσουμε. Σε λίγο δε θα έχουμε τίποτα πια να χάσουμε. Ας αντιστρέψουμε την εικόνα. Ας γίνουμε εμείς οι επικίνδυνοι. Πρέπει να βρούμε τρόπο να ανακτήσουμε την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη. Είναι το κλειδί για την επιβίωση. Και σ’ αυτή την κατάσταση ανάγκης που βρεθήκαμε δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Η κυβέρνηση επιτέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του λαού. Ας της «επιτεθούμε» κι εμείς. Σ’ αυτήν και τα αφεντικά της.
(Το σκίτσο είναι από το ΠΟΝΤΙΚΙ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)