Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου

Υπάρχουν εκείνοι που δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση και κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν τσουβάλια με δισεκατομμύρια ποντάροντας στην εξαθλίωση και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν εκείνοι που υπηρετούν πρόθυμα μέσα από το μετερίζι της πολιτικής τους τραπεζίτες και τα γκόλντεν μπόις απολαμβάνοντας και οι ίδιοι την εφήμερη ευημερία και την απατηλή ασφάλεια που τους παρέχουν τα ελεγχόμενα και οι σωματοφύλακες. Υπάρχουν εκείνοι που προστατευμένοι μέσα στα υλικά αγαθά τους, τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, τα σπίτια με την περίφραξη και τα εκατομμύρια στην Ελβετία δεν έχουν καταλάβει και πιστεύουν πως δε θα νιώσουν ποτέ τις συνέπειες της οικονομικής παγκόσμιας κρίσης.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι οι πολλοί, που τους έχει αγγίξει η κρίση, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν και να δράσουν. Κλεισμένοι μέσα στο καβούκι τους, έχουν υψώσει γύρω τους το τείχος της άρνησης και του φόβου, έχουν περιχαρακωθεί μέσα στα όρια του εαυτού τους, άντε και της οικογένειάς τους (το πολύ) και ελπίζουν πως η εξουσία δε θα τους αφήσει στη μοίρα τους. Με σκυμμένο κεφάλι δέχονται τον εξευτελισμό τον δικό τους και των συνανθρώπων τους, ελπίζοντας ότι η αποδοχή του καθεστώτος θα λειτουργήσει ευνοϊκά γι αυτούς.
Σ’ όλους αυτούς αφιερώνω το διήγημα του Ένγκαρ Άλαν Πόε: Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Αριστούργημα, όπως τα περισσότερα από τα διηγήματά του. Το ανέσυρα από τη μνήμη μου γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο γενικά, μου το θύμισαν έντονα.
Προκαλεί δέος η ανάγνωσή του, η μοναδική ατμόσφαιρα που τόσο καλά ήξερε να δημιουργεί ο μεγάλος συγγραφέας, η δύναμη των εικόνων και των περιγραφών, η πυκνότητα του νοήματος. Είναι κρίμα το ότι, αν οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων διαβάσουν το διήγημα, δε θα θελήσουν να το καταλάβουν. Η στιγμή που θα το καταλάβουν θα έρθει. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά. Όταν οι τράπεζες θα καταρρέουν, όταν οι μισητοί κυβερνώντες θα έχουν χάσει τους προστάτες τους, όταν οι μάζες των πεινασμένων θα εισβάλλουν στις επαύλεις των χορτασμένων και θα τις λεηλατούν, όταν ο θάνατος θα έχει πάρει τη μορφή της εξαθλίωσης και της καταστροφικής μανίας που οι ίδιοι εκτρέφουν με την αδιαφορία τους, θα είναι πολύ αργά για να ζητήσουν έλεος. Χαίρονται που ο λαός δεν έχει αντιδράσει ακόμα, όπως θα όφειλε να κάνει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι όσο καθυστερεί η εξέγερση (γιατί θα έρθει - αυτό είναι το μόνο βέβαιο), τόσο συσσωρεύεται η οργή, η απελπισία, η τρέλα, τόσο πιο ανεξέλεγκτο θα είναι το ξέσπασμα. Όμως είναι γνωστό ότι: μωραίνει Ζευς, ον βούλεται απολέσαι.
Παρόλα αυτά τους αφιερώνω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ίσως κάποιος το κατανοήσει. Και επειδή δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλο το διήγημα, ιδού η περίληψή του:
Η πανούκλα (ο Κόκκινος Θάνατος) έχει απλώσει τα φτερά της πάνω στη χώρα και οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά μέσα στους πόνους και την αιμορραγία. Αλλά ο πρίγκιπας Πρόσπερο είναι ευτυχισμένος, ατρόμητος και σοφός. Καλεί χίλιους χαροκόπους από τον κύκλο των ιπποτών και των κυριών της αυλής του και αποσύρεται στη βαθιά μοναξιά ενός από τους οχυρωμένους πύργους του. Κλείνει ερμητικά τις πύλες, ώστε ούτε η απόγνωση να μπει μέσα ούτε η ξέφρενη ευθυμία να γλιστρήσει έξω. Έχει φροντίσει να φέρει διασκεδαστές, μουσικούς, χορευτές και εκλεκτά κρασιά. Υπάρχει ασφάλεια. Ο Κόκκινος Θάνατος είναι έξω.
Τον πέμπτο ή έκτο μήνα, όταν η πανούκλα έχει φτάσει στη χειρότερη στιγμή της, ο πρίγκιπας Πρόσπερο καλεί τους χίλιους καλεσμένους του σε ένα φαντασμαγορικό χορό μεταμφιεσμένων. Ο Πόε μας μιλά για τα εφτά σαλόνια με το διαφορετικό χρώμα διακόσμησης το καθένα και τους φανταιζίστικα ντυμένους καλεσμένους. Μέχρι τη στιγμή που βλέπουν ανάμεσά τους ένα τρομακτικό καλεσμένο, τυλιγμένο από την κορφή ως τα νύχια σε σάβανα, ραντισμένα με άλικους λεκέδες. Η μάσκα του πιστή απομίμηση του προσώπου ενός άκαμπτου πτώματος. Ο ξένος έχει ντυθεί Κόκκινος Θάνατος!
Όλοι παγώνουν και ο πρίγκιπας Πρόσπερο συνέρχεται πρώτος απ’ το ξάφνιασμα και τον τρόμο και, κρατώντας ένα εγχειρίδιο, ακολουθεί την αποτρόπαια μορφή μέσα από τα χρωματιστά δωμάτια. Όταν φτάνει στο μαύρο δωμάτιο, η μορφή στρέφεται και τον κοιτά και ο πρίγκιπας σωριάζεται νεκρός στο πάτωμα. Τότε επιτέλους οι καλεσμένοι κινούνται, αρπάζουν τον άγνωστο και αφήνουν μια κραυγή, όταν, βγάζοντάς του τα σάβανα και τη μάσκα, δε βρίσκουν χειροπιαστή μορφή από κάτω.
Ο Κόκκινος Θάνατος είχε έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάστηκαν νεκροί. «Και οι φλόγες έσβησαν στους τρίποδες. Και το σκοτάδι και η αποσύνθεση και ο Κόκκινος Θάνατος άπλωσαν την απόλυτη κυριαρχία τους παντού».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου