καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους

«Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Με τον τίτλο αυτό παίχτηκε στη χώρα μας η ταινία των αδελφών Κοέν No country for old men (από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Κόρμαν Μακάρθυ). Την είδα πριν δυο χρόνια περίπου. Μαύρη, μελαγχολική, αδιέξοδη. Μου πήρε δυο τρεις μέρες για να καταλάβω τη σημασία της. Δε χρειαζόταν παρά να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τι συμβαίνει στη χώρα μας και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο κόσμο. Δε χρειάζεται παρά να διαβάσεις τις προκηρύξεις των νεόκοπων τρομοκρατικών οργανώσεων που έχουν πάψει πλέον να προσπαθούν να τυλίξουν τις ενέργειές τους σε ένα πέπλο αγωνιστικότητος. Δε χρειάζονται πια δικαιολογίες για να χύνουν αίμα. Όπως ο εκτελεστής στην ταινία των Κοέν. Δεν το έκανε για να υπερασπιστεί έστω και προσχηματικά κάποια ιδέα. Δεν το έκανε καν για τα χρήματα. Απλώς έπρεπε να σκοτώνει. Βλέποντας αυτά που συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα τον τελευταίο χρόνο περίπου, νιώθω σαν το σερίφη της ταινίας που δεν κάνει τίποτα να σταματήσει το κακό, επειδή δεν μπορεί να το καταλάβει.
Με το παραπάνω δε θέλω φυσικά να δικαιολογήσω τις παλιότερες τρομοκρατικές επιθέσεις. Δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Όμως αισθάνομαι ότι η τρομοκρατία εξυπηρετούσε πάντα (εκτός ίσως από τα αρχικά της στάδια) συγκεκριμένα συμφέροντα (χωρίς απαραίτητα να το γνωρίζουν τα ανεγκέφαλα μέλη των οργανώσεων). Από τη μια υπάρχει η ανάγκη του εγκληματία να σκοτώνει έχοντας και μια ιδεολογία ως άλλοθι (τώρα δε τη χρειάζονται πια, όπως ο εκτελεστής της ταινίας) και από την άλλη είναι εύκολο να διεισδύσουν παρακρατικές ομάδες και να κατευθύνουν την οργάνωση εκεί που θέλουν. Οι δολοφόνοι πάντα θα σκοτώνουν. Το ποιον έχει μικρή σημασία γι αυτούς. Όχι όμως και για εκείνους που δίνουν τις κατευθύνσεις.
Κι έτσι ερχόμαστε στο ερώτημα όχι του ποιος τράβηξε τη σκανδάλη, αλλά ποιον εξυπηρετούν τα χτυπήματα. Η παλιά και διαχρονική συμβουλή της Άγκαθα Κρίστι: «Βρες το κίνητρο». Ας πάρουμε τα εγκλήματα των τελευταίων μηνών. Δεν ξέρω ποιοι κρύβονται πίσω τους. Ξέρω όμως ότι: στις 5 Μαίου έζησα μια μεγαλειώδη και απίστευτη διαδήλωση που γέννησε σε όσους συμμετείχαμε την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε και τα μέτρα δε θα περάσουν. Και τότε ήρθε η στυγερή δολοφονία των τριών ή μάλλον τεσσάρων στη Μαρφίν και έσβησε τα χαμόγελα από τα πρόσωπά μας.
Την προηγουμένη της ψήφισης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που διέλυσε το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, δολοφονήθηκε ο υπασπιστής του υπουργού Προστασίας του Πολίτη με ένα δέμα – βόμβα, που κατά περίεργο τρόπο περιγράφηκε με διάφορους τρόπους από τα ΜΜΕ (από κουτί που είχε μέγεθος κουτιού παπουτσιών, μέχρι φάκελο Α3, φάκελο Α4, περιτύλιγμα με χαρτί γκοφρέ για να μοιάζει με δώρο κλπ).

Και πριν λίγες μέρες ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε με μαφιόζικο τρόπο σε μια στιγμή που τα μπλογκς έχουν γίνει ιδιαίτερα ενοχλητικά για την εξουσία και η βαλιστική διενεργήθηκε σε χρόνο dt για να ασχοληθεί με την υπόθεση η αντιτρομοκρατική.
Μια απάντηση με πολύ ενδιαφέρον δίνει ο Τειρεσίας (http://tiresias-press.blogspot.com/). Έχει μια σειρά αναρτήσεων για το θέμα. Δεν λέω πως είναι έτσι τα πράγματα. Αλλά μπαίνω στον πειρασμό να συμφωνήσω σε πολλά σημεία του προβληματισμού του.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που το κουβαλάω εδώ και χρόνια. Πριν από 18 χρόνια περίπου συνελήφθη άτομο που φερόταν αναμεμιγμένο στην τρομοκρατία και στο σπίτι που έμενε βρέθηκαν όπλα που κατασχέθηκαν. Για δυο μέρες περίπου η τηλεόραση και οι εφημερίδες αναφερόντουσαν σε ένα 45άρι που βρέθηκε και αναμενόταν η βαλιστική για να διαπιστωθεί εάν το όπλο είχε χρησιμοποιηθεί σε κάποια τρομοκρατική ενέργεια. Λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος περίμενα το αποτέλεσμα με αγωνία. Αφού πέρασαν οι δυο μέρες ανακοινώθηκε ότι είχε γίνει λάθος. Δεν υπήρχε 45άρι! Επρόκειτο για ένα 9άρι και η αστυνομία είχε κάνει λάθος!
Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης αντικαταστάθηκε και μετατέθηκε σε άλλο υπουργείο μόλις δυο μέρες μετά τη σύλληψη του φερόμενου τότε ως τρομοκράτη. Αυτή ήταν η επιβράβευση για την επιτυχία του! Τυχαίο; Πολλά τυχαία δε συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα;